ჩავი ფეხბურთს მიღმა

„ბარსელონა“ ჩემპიონთა ლიგის მიმდინარე გათამაშებას გამოეთიშა. კატალონიურმა გუნდმა მადრიდის „ატლეტიკოს“ ბარიერი ვერ დაძლია. წყვილის პირველი შეხვედრა, რომელიც „ნოუ კამპზე“ გაიმართა, ფრედ, ანგარიშით 1:1 დასრულდა. „ვისენტე კალდერონზე“ „ატლეტიკომ“ მე-5 წუთზევე დაწინაურდა და შემდეგ კარი მშრალად შეინახა. ამრიგად მადრიდულმა კლუბმა ორი მატჩის ჯამში მეტოქე 2:1 დაამარცხა. მეორე შეხვედრაში კატალონიელთა მხრიდან ერთ-ერთი (თუ არა ერთადერთი) სასიკეთო ფაქტი ის იყო, რომ ჩავი ერნანდესს მატჩის მიმდინარეობისას გაკეთებული ასი გადაცემიდან ასივე ზუსტი გამოუვიდა, რაც ამ სტატისტიკური მონაცემის არსებობის ისტორიაში პირველი შემთხვევაა.
როგორც ამბობენ, კატალონიელი ნახევარმცველი ფეხბურთს მიღმაც სამაგალითო პიროვნებაა. გთავაზობთ ინტერვიუს ჩავისთან, რომელშიც ის სწორედ არასაფეხბურთო კუთხით არის წარმოჩენილი.

— ვინ არის თქვენი კერპი სპორტში?
— ამასთან დაკავშირებით ჩემი აზრი უკვე დავაფიქსირე. ვფიქრობ, ბოლო 20-წლეულის საუკეთესო ნახევარმცველი პოლ სქოულზია. ის მისაბაძი ფიგურაა. რაც შეეხება „ბარსელონას“ ცენტრალურ ნახევარმცველებს, აქ ჩემი გმირი პეპ გვარდიოლა იყო.

— ვინ იქნებოდით, რომ არა სპორტსმენი?
— სხვა მრავალი ფეხბურთელის მსგავსად, თამაში „ლა მასიაში“, 11 წლის ასაკში დავიწყე. ვერ წარმომიდგენია, „ბარსელონას“ მოთამაშე რომ არ ვიყო. უფრო წარმოუდგენელია, საერთოდ ფეხბურთს რომ არ ვთამაშობდე. სხვაგან თამაშის სურვილი არც მაქვს.

— რომელია თქვენი კარიერის ყველაზე დასამახსოვრებელი მომენტი?
— თამაშის მნიშვნელობის თვალსაზრისით მსოფლიოს ჩემპიონატის მოგებულ ფინალურ მატჩზე უდიდესს ვერაფერს გეტყვით. რაც შეეხება ჩემს საუკეთესო თამაშს, ეს მადრიდის „რეალის“ წინააღმდეგ შეხვედრაში მოხდა, როცა მეტოქე ანგარიშით 5:0 დავამარცხეთ. მაშინ საოცარი გრძნობა დამეუფლა, გასახდელში ვიყავით და საკუთარ თავს აპლოდისმენტებით ვასაჩუქრებდით. ეს იყო სურეალისტური გამოცდილება.

— და ყველაზე ცუდი მომენტი?
— ეს ის მომენტი იყო, როცა გავიგეთ, რომ ერიკ აბიდალს ღვიძლის კიბო ჰქონდა. ამ ამბავმა ყველაფერი განზე გაწია. მახსოვს, ის ისევე გვამხნევებდა, როგორც ჩვენ ვამხნევებდით მას.

— თქვენს სახლში ხანძარი რომ იყოს, რომელ ერთ ნივთს გადაარჩენდით?
— მხოლოდ იმას, რისი ჩანაცვლებაც შეუძლებელია. ვერანაირი თანხა ვერ შეცვლის იმ მაისურს, რომელიც მეცვა მაშინ, როცა თავს ზემოთ მსოფლიოს თასი ავწიე.

— რომელი სიმღერა გიყვართ ყველაზე მეტად?
— “Losing My Religion”. R.E.M. – საერთოდ მომწონს ამ ჯგუფის შემოქმედება.

— რომელ სატელევიზიო გადაცემას არ ტოვებთ?
— საერთოდ, ტელევიზორს ხშირად არ ვუყურებ. ან ფილმებს ვუყურებ, ანდაც – ფეხბურთს. ინგლისის პრემიერლიგის მატჩებისთვის თვალ-ყურის მიდევნება ერთი სიამოვნებაა, ვუყურებ კინოფილმებსაც. აი, ასე ვისვენებ.

— სამ ცნობილ ადამიანთან შეხვედრის შესაძლებლობა რომ გქონდეთ, ვის შეხვდებოდით და რატომ მათ?
— ავირჩევდი რობერტ დე ნიროს, ბრიუს სპრინგსტინსა და დიეგო მარადონას. ეს არიან ადამიანები, რომელთაც სხვადასხვა ასპექტებით ვაფასებ.

— კერძების მომზადება თუ შეგიძლიათ?
— კულინარიულ საქმეში საკმაოდ ძლიერი ვარ, თუმცა რთულად მოსამზადებელ კერძებს არ ვეკარები. როგორც წესი, მაკარონს ვუმატებ შემწვარ ქათამს და ვასხამ მცირე ოდენობით ზეითუნის ზეთს.

— სად გიყვართ დასვენება?
— იბიცა ბევრი ესპანელი ფეხბურთელის საყვარელი დასასვენებელი ადგილია. თუ ამ ადგილს ზაფხულში ეწვევით, საკმაოდ ბევრ ცნობილ მსახიობსა და მუსიკოსს წააწყდებით. ასე რომ, იბიცაზე ფეხბურთელებისთვის არავის სცალია.

— თქვენი ცხოვრების ამსახველ ფილმში, ვის ისურვებდით თქვენი როლის შემსრულებლად?
— მაღალი ფეხბურთელი არ ვარ, ამიტომ ეს უნდა გავითვალისწინოთ. ალბათ, ვინმე მეთ დეიმონის მსგავსს ავარჩევდი.

— გვითხარით თქვენი რაიმე საიდუმლო…
— „ბერნაბეუზე“ ვთამაშობდით. მაშინ დაახლოებით 18 წლის ვიყავი. მატჩის მიმდინარეობისას ფეხბურთელებს შორის სიტუაცია დაიძაბა. ჩემთან რაული მოვიდა, ყურში მწვდა და დამშვიდებისკენ მომიწოდა. ახლა ის ჩემი დიდი მეგობარია, მაგრამ მაშინ ასეთი რამ მითხრა: „იცოდე შენი ადგილი, ბიჭო! აქ ჩვენი იერარქია გვაქვს“.

ბექა დოგრაშვილი
ჟურნალი Fanebi.com