„ტორპედოს“ კაპიტანი – თავდამსხმელობიდან გამოყოლილი გოლების სიყვარული

ვაგრძელებთ ინტერვიუების ციკლს „ტორპედოს“ ფეხბურთელებთან. შემდეგი ჩვენი რესპონდენტი – თენგიზ ჩიკვილაძე გახლავთ, რომელიც ყოველთვის საინტერესო მოსაუბრეა. მან ქუთაისს კარიერა პირველად 2010 წელს დაუკავშირა, როცა რიონისპირელები უმაღლეს ლიგაში მეორედ აღზევნდნენ. შარშან იგი ისევ აქ დაბრუნდა და მთელი წლის განმავლობაში ჩინებულადაც ასპარეზობდა. თასზე და ჩემპიონატში საქართველოს ახალგაზრდული ნაკრების ექსწევრმა „ტორპედოში“ დღემდე 81 მატჩი ჩაატარა და 13 გოლიც გაიტანა, აქედან რამდენიმე ძალზედ ეფექტური გამოდგა. კარიერის განმავლობაში უმეტესად მცველის პოზიციაზე უთამაშია, თუმცა მის მიერ შესრულებული „სტანდარტები“ მეტოქეს უმეტესად დიდ პრობლემებს უქმნის. ტიტულები მხოლოდ თბილისის „ამერთან“ ერთად მოიპოვა – 2-ჯერ ეროვნული თასი და ამდენივეჯერ სუპერთასი. დადებითი თვისებების გამო 31 წლის ფეხბურთელს ქუთაისელ გულშემატკივრებშიც საკმაო ავტორიტეტი აქვს. იგი ისევ ჩვენი გუნდის კაპიტანი და 7-ნომრიანი მაისურის მფლობელი იქნება.

– თენგო, საუბარი ფეხბურთში შენი პირველი ნაბიჯებით დავიწყოთ…

– ფეხბურთის თამაში სპორტსკოლა „ავაზაში“ დავიწყე. ცხონებული მიშა მესხი მაშინ ცოცხალი იყო. დამეთანხმებით, საქართველოს ჩემპიონატს „ავაზა“ ყოველთვის კარგი ფეხბურთელებით ამარაგებს. პროფესიონალ ფეხბურთელად ჩემ ჩამოყალიბებაში დიდი როლი ითამაშა საფეხბურთო სკოლა „ოლიმპიკმა“, რომლის მწვრთნელი გიგლა იმნაძე იყო, ხოლო პრეზიდენტი კარლო მჭედლიძე, კიდევ ერთხელ მინდა მადლობა გადავუხადო მათ, რადგან ბევრი რამ მასწავლეს. ჩემი პირველი მწვრთნელი ანზორ ზუკაკიშვილი იყო. იგი ახლაც „ავაზაში“ მუშაობს. რა თქმა უნდა, მასაც დიდი მადლობა.

6 წლის ვიყავი ფეხბურთში რომ შევედი. მანამდე ჯერ ლაპარაკიც არ ვიცოდი და თურმე „ბახ გოლს“ ვიძახოდი. მშობლებს ვეხვეწებოდი ფეხბურთზე შევეყვანეთ, სხვაზე არაფერზე ვფიქრობდი. სხვათა შორის, მაშინ ჩატარდა მეორე არხის ტურნირი, რომლის ყველა თამაში ტელევიზიით გადაიცემოდა, მე „ავაზას“ კაპიტანი ვიყავი და ჩემპიონობა ვიზეიმეთ, მაშინ თავდამსხმელად ვთამაშობდი და ბომბარდირიც გავხდი. ოჯახის წევრებმა რომ ეს ტელევიზორში ნახეს, ირწმუნეს, რომ შესაძლებელი იყო ფეხბურთს გავყოლოდი.

– პოზიციის შეცვლა რა მიზეზით გადაწყვიტე?

– „ავაზაში“ ერთი წლით უფროსებთან ერთად ვიყავი გუნდში, ბავშვებში ასეთი სხვაობაც შესამჩნევია. გარკვეულ პერიოდში მე ფიზიკურად დავიჩაგრე იმ უფროსებთან რომ ვიყავი და ძალაუნებურად დამხიეს უკან. საერთოდ „ავაზაში“ სამ ასაკში ვთამაშობდი. ისე, ეზოში თამაშის დროს კარში ჩადგომა მიყვარდა.

– „ტორპედოს“ რა ადგილი უჭირავს შენს პროფესიულ კარიერაში?

– ქართულ ფეხბურთში ქუთაისის „ტორპედო“, ქუთაისი და ქუთაისელი გულშემატკივარი ყველაფერი არის ჩემთვის. დიდი პატივისცემით, მადლობა მინდა გადავუხადო მათ ასეთი სიყვარულისთვის ზოგადად ფეხბურთისა და კლუბის მიმართ. ყოველთვის გვერდით გვიდგანან და არამარტო ქუთაისში, არამედ გასვლით თამაშებშიც ვგრძნობთ მათ ძალას. „ტორპედო“ ყველაზე განსაკუთრებულია ჩემს კარიერაში და ძალიან მიყვარს ეს ქალაქიც. ვუსურვებ ქუთაისს იმ ფეხბურთის დაბრუნებას, რომელსაც იმსახურებს.

– როგორც ვიცი, „ტორპედოში“ გატანილ თითოეულ გოლს ყოველთვის ჩვენს გულშემატკივრებს უძღვნი, ასეა?..

– დიახ, გოლებს მათ იმიტომ ვუძღვნი, რომ ფეხბურთი გულშემატკივრებისაა. შეიძლება ყველაფერი შეიცვალოს, მაგრამ ერთგული გულშემატკივარი მის საყვარელ კლუბს არასდროს უღალატებს. დარწმუნებული ვარ, „ტორპედოს“ გულშემატკივარი მომავალში ამ კლუბზე წინ სხვას არ დააყენებს. ქუთაისში ერთგული ადამიანები არიან, ყველანაირ ამინდში გვამხნევებენ სტადიონზე და ყველაზე მეტად სწორედ მათ უხარიათ წარმატება. ამიტომ ჩემგან ერთგვარი დაფასება და სიყვარულის გამოხატვა არის ეს ჟესტი. მინდორზე ჩვენი უმთავრესი ამოცანაა თამაშების მოგება, გარდა ამისა, არის სხვა ნიუანსები, რითაც ვცდილობთ, მაქსიმალურად გავახაროთ ერთგული ქუთაისელი გულშემატკივრები.

– როგორ გგონია, ყველაზე მეტად რამ განაპირობა პირველი წრის შემდეგ „ტორპედოს“ ასეთი დაცემა?

– ბევრ თამაშში უიღბლობა გვქონდა – თბილისისა და ბათუმის „დინამოებთან“, „გურიასთან“ და „ჩიხურასთან“ პირველი ტაიმები მოვიგეთ, მაგრამ მეორეში ვერ ვახერხებდით ანგარიშის შენარჩუნებას. მიზეზი ბევრი შეიძლება იყოს, მაგრამ რაც არის ეს არის. ესეცაა, რომ არასწორად კეთდებოდა რაღაცები. საერთოდ არაპროფესიონალურად როცა მიუდგები საქმეს, არ არსებობს, რომ არ დაისაჯო, იმიტომ, რომ ღმერთი ხედავს ამ ყველაფერს. ალბათ, მაინც ყველამ დავაკელით რაღაც.

– განახლებულ გუნდზე რას იტყვი?

– ვფიქრობ, რომ ჩემპიონატში ყველასთვის ანგარიშგასაწევი ძალა ვიქნებით. შეიძლება ითქვას, რადიკალურად შეიცვალა სიტუაცია სასიკეთოდ. გვყავს ახალი მწვრთნელი, რომელმაც კარგი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე. დიდი იმედი მაქვს, რომ ერთად ბევრს მივაღწევთ. ბატონ გიორგის შემტევი ფეხბურთი უყვარს. ქუთაისშიც დიდი ხანია უკვე, რომ ამას ითხოვენ. რაც წინა სეზონებში აკლდა „ტორპედოს“, მგონია, რომ შეივსება. გუნდის მუშაობიდან და ხელმძღვანელობის საქმისადმი მიდგომიდან გამომდინარე ლოგიკურად ყველაფერი აქეთკენ მიდის.

– ამ შემადგენლობას რისი პოტენციალი აქვს ახლანდელ სეზონში?

– კარგია, რომ ახლა იწყებოდეს ახალი ჩემპიონატი. ეს ყველაზე კარგი ვარიანტი იქნებოდა ჩვენთვის, რადგან მეორე წრეში უფრო რთულია ქულების აღება, ვიდრე პირველში. გავიმეორებ, საქმისადმი პროფესიონალურ მიდგომას ვხედავ, ფეხბურთელებიდან დაწყებული ხელმძღვანელობით დამთავრებული. ოთხეულში მოხვედრა წელს მაქსიმუმი იქნება. ისეა გათანაბრებული გუნდების დონე, რომ შეიძლება პირველი წრის შემდეგ გასავარდნ ზონაში მყოფი ევროპაზე გავიდეს ან პირიქით. იცით, როგორი არაპროგნოზირებადიც იყო პირველი წრე. დღეს ისეთი კოლეტივია „ტორპედოში“, რომ ევროპაზე გასვლა მოსალოდნელია, როგორც ჩემპიონატიდან, ისე თასიდანაც. მით უმეტეს, რომ წელს უკვე მე-4 ადგილიც გადის ჩემპიონატიდან, თასის ფინალისტის ნაცვლად. ჩემი აზრით, თასზე გამოსვლა უფრო სარისკოა, თუმცა ჩვენ არ გვეშინია არც ერთი მეტოქის და ამ ტიტულისთვის ბოლომდე ვიბრძოლებთ.

– გასულ წელს ზოგჯერ ნახევარდაცვაშიც გიწევდა თამაში, დღევანდელ გუნდში რომელ პოზიციაზე მოიაზრები?

– ნუ, წინა წრეში ხუთ მცველს ვთამაშობდით ძირითადად და მწვრთნელი მარცხენა მცველადაც მაყენებდა ხოლმე. ახლაც ამ პოზიციაზე მოვიაზრები, თუმცა ცენტრალურ მცველად თამაში უფრო კომფორტულია ჩემთვის. თავიდან ამ ადგილზე დავიწყე თამაში და შემდეგ ისე განვითარდა მოვლენები, თითქმის ყველგან მარცხენა მხარეს ვასპარეზობდი. ასე რომ, ეს ორივე პოზიცია მისაღებია.

– შენი, როგორც ტორპედოელის, ყველა გოლი გვახსოვს, თუმცა ცხინვალის „სპარტაკთან“ დამატებულ წუთზე გატანილს(იხილეთ ვიდეო) მაინც პირველ ადგილზე დავაყენებდით. თავად როგორ გაიხსენებ იმ საოცარ ეპიზოდს?

– „ტორპედოსთან“ დაკავშირებით ბევრი სამახსოვრო მატჩი ჩამიტარებია და ყველაზე დაუვიწყარი ჩემთვის სწორედ ეგ თამაშია. 91-ე წუთი მიმდინარეობდა და ცოტა არ იყოს გაბრაზებული ვიყავი ჩვენს თავდამსხმელებზე, რადგან იმ დრომდე ბურთი კარში არ დაურტყამთ, ისე ცუდად წაგვივიდა თამაში. უკმაყოფილო გულშემატკივრების შეძახილებიც მესმოდა ტრიბუნებიდან. იმ მომენტში წესით საჯარიმოში უნდა ჩავსულიყავი და თავით მეთამაშა – ასეთი დავალება მქონდა, თუმცა მეტოქის ნახევარზე ცარიელი სივრცე რომ დავინახე სევასტი თოდუას დავუყვირე, რომ პასი მოეცა ჩემთვის, მან პირველ დაძახებულზე არ გამიგონა, ხოლო მეორედ როცა გაგიჟებული თვალებით მოვთხოვე, შემომხედა, ალბათ, იფიქრა, ჯანდაბასო(იცინის) და ბურთი დამიგორა, მეც მთელი ბრაზი ჩავაქსოვე დარტყმულში. რომ ვუყურებდი, ბურთმა ბოლო ათ მეტრში შეიცვალა ტრაექტორია და მეკარემ ამიტომ ვერ მოახერხა რეაქციის გამოვლენა. ალბათ, კიდევ ასჯერ რომ დავარტყა იქედან შეიძლება ერთიც არ გავიდეს. ჭკუაზე აღარ ვიყავით, ისე გაგვიხარდა. ვინ სად გარბოდა არ იცოდა, კამერებმაც კი დაკარგეს ფეხბურთელები(იცინის). სხვათა შორის, „სპარტაკთან“ იმ თამაშზე 6-7 ათასი მაყურებელი იყო მოსული და ახლაც ნოსტალგია მაქვს იმ პერიოდის. დღეს უკვე მენატრება ამდენი ხალხი ტრიბუნებზე.

– წარმატებებთან ერთად იყო იმედგაცრუებებიც, ყველაზე უფრო რომელი მატჩის ვერმოგებაზე დაგწყდა გული „ტორპედოში“ ყოფნის დროს?

– რა თქმა უნდა, „გაგრასთან“ თასის ფინალში მარცხი ძალიან მტკივნეულად მახსენდება. სულ ეროვნული თასის 5 ფინალი მაქვს წაგებული, მაგრამ ყველაზე ცუდად ამ ფინალს ვიხსენებ მაინც. ამაში დავრწმუნდი, რომ ფინალში მესამე ლიგის გუნდიც რომ მონაწილეობდეს, შანსები მაინც 50/50-ზე იქნება.

– რას თვლი იმის მთავარ ფაქტორად, რომ ქართული ფეხბურთი ვერ პროგრესირებს?

– ამბობენ, რომ თაობა არ გვყავსო. მე კი, ვფიქრობ, სახელმწიფოს მიდგომა არის არასწორი, არამარტო ფეხბურთის, არამედ სპორტის მიმართ. მათ უნდა მიიღონ ისეთი კანონი, რომ ბიზნესმენები კი არ უნდა გარბოდნენ ქართული ფეხბურთიდან, არამედ, პირიქით, აქტიურად უნდა ცდილობდნენ ფულის ჩადებას. თითქმის ყველა ქვეყანაში ასეა, მაგრამ ჩვენთან პოლიტიკოსები სცოდავენ. ალბათ, უფრო თავიანთ კეთილდღეობაზე ფიქრობენ, ვიდრე სპორტის დონის აწევაზე. ფეხბურთი არის უპირველესი სპორტის სახეობა, სამწუხაროდ, ვერ ხვდებიან, რომ თუ რაიმეს მიღწევა უნდათ, ამ საკითხზე უნდა იზრუნონ, რადგან ხალხს უყვარს ფეხბურთი და ისევ მათი სახელი იქნება. ამ მთავრობის იმედი მაქვს, ვიცე-პრემიერი კახი კალაძეა და ფეხბურთის ფედერაციაშიც ცვლილებებია მოსალოდნელი. იქნებ სასიკეთო სიახლეები იყოს.

– დაახლოებით 2 წლის წინ, კლასიკური ფეხბურთიდან ფუტსალში გადახვედი, როგორ აღმოჩნდი იქ და რა განსხვავებებთან მოგიწია შეჩვევა?

– ვინაიდან კარიერის გასაგრძელებლად ვარიანტები მქონდა საზღვარგარეთიდან, ქართულ კლუბებს უარი ვუთხარი შემოთავაზებებზე. საბოლოოდ, ის ვარიანტები არ გამოვიდა. ჩემპიონატი უკვე დაწყებული იყო და ფორმა რომ არ დამეკარგა, ფუტსალის გუნდ “GIEC”-ში მივედი, რომელიც საქართველოს ჩემპიონატში გამოდიოდა. იქ ჩემი მეგობარი ზაალ ქუთათელაძე იყო პრეზიდენტად. ძალიან დიდი დატვირთვა არის ფუტსალში. 20 წუთიანი ტაიმებია და ვერც ერთი მოთამაშე ვერ ძლებს ბოლომდე, ამიტომ შეცვლების ლიმიტი შეუზღუდავია. დიდ ფეხბურთში არის მომენტები, როცა ამოსუნთქვის საშუალება გაქვს, იქ კი თითქმის არ ჩერდები. კიდევ ის განსხვავებაა, რომ 6 ჯარიმის მერე ყველა წესის დარღვევა პენალტია. ძალიან სუფთად უნდა ითამაშო. ყველაფერი დამუშავებული უნდა გქონდეს. კუთხური, ჯარიმა კომბინაცია და ა. შ..

– საქართველოს ჩემპიონატში მონაწილე ფორვარდებიდან რომელს გამოარჩევდი?

– ვერავის ვერ გამოვარჩევ, რადგან საერთოდ ვინც ძლიერია, იმასთან უფრო მობილიზებული ხარ და ვინც სუსტია იმასთან უფრო გიჭირს ხოლმე თამაში. გინდა-არგინდა ფსიქოლოგიური მომენტია, რომ სუსტ მეტოქესთან გგონია, რომ ყველაფერი იოლია.

– დასასრულ, რომელია შენი ფავორიტი კლუბი და ნაკრები?

– ბავშვობაში მანჩესტერ „იუნაიტედის“ ვგულშემატკივრობდი. სანაკრებო დონეზე კი, მარადონას გამო არგენტინის ნაკრებს ვუჭერდი მხარს. 7 წლის ვიყავი, როცა ტელევიზორში ვუყურე 1990 წლის მსოფლიო ჩემპიონატის ფინალს არგენტინასა და გერმანიას მონაწილეობით, რომელიც გერმანელებმა მოიგეს 1:0. ამის გამო, მახსოვს, ტირილი დავიწყე. პირველ რიგში, რა თქმა უნდა, ქართულ კლუბებს და საქართველოს ნაკრებს ვგულშემარკივრობ.

– დიდი მადლობა, წარმატებებს გისურვებ.

FCTorpedo.GE