ადრიანოს ისტორია (I ნაწილი)

ბრაზილიის ნაკრებისა და მილანის “ინტერის” ყოფილმა თავდამსხმელმა ადრიანომ ერთსაათიანი ვიდეომონოლოგი ჩაწერა, რომელშიც განვლილი ცხოვრებისა და კარიერის საინტერესო, ბევრისთვის უცნობ ეპიზოდებს იხსენებს. გთავაზობთ ბრაზილიელის მონათხობს ორ ნაწილად.

“ამბობდნენ, რომ გავქრი.

“ადრიანო მილიონებს დაშორდა”.
“ადრიანო ნარკოტიკებზეა”.
“ადრიანო ფაველებში გაუჩინარდა”.

იცით, რამდენჯერ მინახავს ასეთი სათაურები? ჯანდაბა.

აი, აქ ვარ. თქვენ წინ ვდგავარ ღიმილით.

გაინტერესებთ სინამდვილე? პირდაპირ ჩემგან. ყოველგვარი სისულელეების გარეშე. მაშინ სკამი მოიდგი. ადრიანოს შენთვის მოსაყოლი აქვს.

ფაველა
თვითონ სიტყვასაც კი ხალხი არასწორად იგებს. მათ არ ესმით. ისინი ყოველთვის ბნელ სურათებს ხატავენ. მათთვის ფაველა ყოველთვის ტკივილსა და უბედურებას ნიშნავს.

ჰო, ზოგჯერ ასეა, მაგრამ – მთლად ასეც არა. როდესაც ფაველაში გატარებულ ბავშვობაზე ვფიქრობ, ის სილაღე მახსენდება, რომელიც მაშინ მქონდა: ცაში აფრენილი ფრანები, სათამაშო ბზრიალები, ქუჩის ფეხბურთი. აი, ესაა ნამდვილი ბავშვობა და არა ის, რასაც დღევანდელი ბავშვები აკეთებენ – მუდმივი კაკუნი ეკრანზე.

გარშემორტყმული ვიყავი ჩემი ოჯახით, ჩემი ხალხით. საზოგადოებაში გავიზარდე.

არ განვიცდიდი. მე ვცხოვრობდი.

მისმინე, კარიერის განმავლობაში ბევრი ფული გამოვიმუშავე, მაგრამ რამდენს გადაიხდიდი იმისთვის, რომ ეს სილაღე დაგიბრუნდეს? გესმის, რასაც ვგულისხმობ?

ბურთი მუდამ ფეხთან მქონდა. იქ ღმერთმა დამიგდო. როდესაც შვიდი წლის ვიყავი, ოჯახის წევრებმა ცოტაოდენი ფული შეაგროვეს, რათა “ფლამენგოს” აკადემიაში მეთამაშა. ჯანდაბა! ფაველადან “ფლამენგომდე”??? წავედით! ფეხსაცმელები ჩავიცი, მაგრამ სად არის ავტობუსის გაჩერება?

ეს ყველაფერი სიგიჟეს ჰგავდა. ჩვენ პენიაში ვცხოვრობდით და რიოს თუ იცნობ, გეცოდინება, რომ პენიადან გავეაში მდებარე ფლამენგოს სკოლამდე საკმაოდ გრძელი გზაა. პატარა ბიჭი ვიყავი, თან ვიღაც უნდა გამომყოლოდა.

აქ ჩნდება ბებია. მის გარეშე ჩემი ცხოვრება არ იქნებოდა. თქვენ ადრიანო არ გეცოდინებოდათ.

მისმინე, შენ არ იცი, როგორი და რა ხასიათის ქალია. ის ლეგენდაა! პატარა ამბავს მოგიყვები…

“ინტერში” თამაშის დროს, ჟურნალისტები მუდამ თან დამყვებოდნენ. ჩემს სახლთანაც იყვნენ დაბანაკებულნი და იქიდან ფეხს არ იცვლიდნენ. თავს ხაფანგში გაბმულად ვგრძნობდი. მაშინ ბებია ჩემთან დარჩა. დავინახე, რომ სამზარეულოში იყო და გაზქურაზე წყალს ადუღებდა.

– რა ხდება, ბებია? რას აკეთებ?
– არა, საყვარელო. არაფერს ვამზადებ.

დიდი ქვაბი ედგა, თითქოს მაკარონი უნდა მოეხარშა.

– მე უბრალოდ გარეთ მყოფი მეგობრებისთვის საჩუქარს ვამზადებ.
– რა? ხომ არ გაგიჟებულხარ? ამას არ გააკეთებ!!!
– არა. ჩვენი მეგობრებისთვის უბრალოდ პატარა შხაპის გაკეთებას ვაპირებ. წყალი თბილია და მოეწონებათ.

ჰაჰაჰ! ჯანდაბა! ამის გაკეთებას სერიოზულად აპირებდა. ძლივს დავამშვიდე. ასეთ რამეს ამბობდა: “ჩემი ბიჭუნას შეწუხება უნდა შეწყვიტონ. მე მათ გაკვეთილს ჩავუტარებ!”

აი, ჩემი ბებია. ახლა გესმის?

ბავშვობაში ვარჯიშებზე ყოველდღე ის მომყვებოდა ავტობუსით. რა თქმა უნდა, ბევრი ფული არ გვქონდა და რაღაც რომ მეჭამა, პოპკორნს ამზადებდა ხოლმე. ზოგჯერ კი თეთრ პურს ნაჭერს მოაჭრიდა და შუაში შაქარს მოაყრიდა. ეს იყო მაშინ ჩვენი ძირითადი საჭმელი. ეს იყო, რისი საშუალებაც გვქონდა, მაგრამ ზოგჯერ ამ უბრალო საკვებს საუკეთესო გემო აქვს. ასე არ არის? მით უფრო მაშინ, როდესაც მშიერი ხარ. იმ პოპკორნს მართლაც ღვთიური გემო ჰქონდა.

რას აკეთებდა ბებია, როდესაც ვარჯიშზე მიმიყვანდა? ლამაზ კაფეში ჯდებოდა და ჩაის სვამდა? არა, ის იქვე ჩერდებოდა და საათობით უყურებდა ჩემს ვარჯიშს.

ყველაზე სასაცილო კი ის იყო, რომ ბებია ჩემს სახელს სწორად ვერასდროს ამბობდა. ის მუდამ “ადირანოს” მეძახდა.

ვარჯიშზე ის სხვა ბიჭებს უყვიროდა: “ჰეი! ბურთი ადირანოს მიეცით! რას აკეთებ, ძვირფასო? მიეცი ბურთი ადირანოს!”

მე კი მისი დაწყნარება მიწევდა: “დამშვიდდი, ბებია. ასე ნუ ლაპარაკობ”.

შემდეგ ავტობუსით შინ ვბრუნდებოდით და ანალიზის კეთებაც იწყებოდა.

“ადირანო, ასე რატომ დარბიხარ? რატომ არ გადახვედი მეორე მხარეს? არ მესმის, რატომ არ დაარტყი, საყვარელო”.

ჰაჰაჰ! ის იყო მოურინიო მოურინიომდე.

ამ რუტინაში ვიყავით რვა წლის განმავლობაში. ყოველდღე, ერთად. ამას არასოდეს დავივიწყებ. არასოდეს, არასოდეს, არასოდეს. არც კი ვიცი, რამდენი საათი მაქვს ბებიასთან ერთად ავტობუსში გატარებული. ეს იყო ჩვენი მთელი ცხოვრება. როდისღა ვსწავლობდი? გასაკვირი არ არის, რომ მეხუთე კლასში სამჯერ ჩავრჩი.

ბებიამ სიცოხლე შესწირა, რათა ფეხბურთელი ვყოფილიყავი და ერთ დღესაც არსაიდან ეს ოცნება თითქმის დაგვენგრა.

15 წლის ვიყავი, “ფლამენგო” გუნდიდან ჩემს გამოშვებას აპირებდა. სერიოზულად. საქმე იმაში გახლდათ, რომ თავიდან მე მარცხენა მცველი ვიყავი და საკმაოდ სწრაფად ვიზრებოდი. ალბათ, ბევრი პოკორნის დამსახურება იყო. წარმოგიდგენიათ ადრიანო მარცხენა მცველად? წლის ბოლოს მწვრთნელებმა ყველა ბავშვი შეგვკრიბეს და ორ რიგად გაგვანაწილეს.

მარცხენა რიგი გუნდიდან გაშვებულია. მარჯვენა რიგი რჩება.

ჩემი განაწილების ჯერი მოვიდა. მე მარცხენა რიგისკენ მიმითითეს. ნახვამდის.

როდესაც რიგისკენ მივემართებოდი, ღვთის წყალობით, ერთ-ერთმა მწვრთნელმა დაიძახა: “არა, არა. ადრიანო ჯერჯერობით ჩვენთან რჩება”.

დაუჯერებელია, არა? როდესაც ღმერთის ხელი ჩვენს ცხოვრებაში ერევა, ამის ახსნა შეუძლებელია.

ვიცოდი, რომ საქმე გადარჩენაზე იყო. როდესაც პოზიცია შემიცვალეს და წინ წამწიეს, ვხვდებოდი, რომ ეს ჩემი უკანასკნელი შანსი იყო.

მე ვიბრძოლე. ყველა მოვისროლე, ვინც წინ აღმიდგა.

სხვა საქმეა, რომ ეს უცხოებს არ ესმით. თავდამსხმელი რბოლაში არ არის. როდესაც ბურთი შენამდე მოდის და წინ ორი დიდი ცენტრალური მცველი გყავს, რომლებიც შენი მოკვლისთვის მზად არიან, ამას რბოლა არ ჰქვია.

ეს არის ბრძოლა. ეს არის ქუჩური ბრძოლა.

რისი გაკეთება შემეძლო? მე ჩემ წინ მდგარი ყველა ლაწირაკი მოვიშორე!

მადლობა ღმერთს, “ფლამენგომ” თავდამსხმელად შემინარჩუნა. ორიოდე წელიწადში კი, 17 წლის ასაკში, პირველ გუნდში ვარჯიშის შანსიც მივიღე, მაგრამ ახლა უკვე ზრდასრული მამაკაცების წინააღმდეგ მიწევდა თამაში. ისინი თავიანთი ოჯახების შესანახად თამაშობენ. ეს სულ სხვა დონეა. მე ყველასთვის უნდა დამემტკიცებინა, რომ მათ ჩემი დაჩაგვრა არ შეეძლოთ. არასდროს დავივიწყებ ერთ ეპიზოდს: 11 11-ზე ვთამაშობდით, ბურთი წინ და უკან დაგორავდა. არაფერი ხდებოდა. უცებ ბურთი საჯარიმოში მივიღე. თითქოს ციდან ჩამოვარდა. მცველები მომვარდნენ, მე ისინი მოვიშორე. შემოვტრიალდი და ჩემ წინ მდგარი კარი დავინახე. ბურთი მარცხენა ფეხზე მქონდა და კი იცი, რასაც ასეთ დროს დავაპირებდი, ძმაო.

ვერც კი ავხსნი. თითქოს ღმერთმა სამოთხიდან თითი ჩამოსწია და ბუცს შეეხო. თვალები დავხუჭე და რაც ძალი და ღონე მქონდა დავარტყი.

ბახ!!!

ბურთი ძელს მოხვდა და ჰაერში ჩიტივით აფრინდა.

ღმერთს გეფიცები, ბურთმა მოედნის ცენტრამდე იფრინა. არ გეხუმრები. ყველას ვუყურებდი სახეზე, ფეხბურთელებს, მწვრთნელებს, ყველას.

თითქოს ისინი ფიქრობდნენ: “ო, ჯანდაბა, აი ეს არის ბიჭი!”

მე მადლობას ვუხდიდი ზეციურ მამას ამ საჩუქრისთვის.

რამდენიმე თვეში ეროვნულ ნაკრებში გამომიძახეს. ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა. მაშინ მშობლებთან ერთად ჯერ კიდევ ფაველაში ვცხოვრობდი. როდესაც ტელევიზორში გაფართოებული შემადგენლობა გამოაცხადეს, ძილბურანში ვიყავი.

ოთახში დედაჩემი შემოვიდა ყვირილით: “ადრიანო! ადრიანო! შვილო! ნაკრებში გამოგიძახეს. ღმერთო ჩემო!”

ვხვრინავდი.

– ნაკრებში გამოგიძახეს! ღმერთო ჩემო!
– რა? მეხუმრები?

წამოვჯექი და ტელევიზორში ჩემი სახელი დავინახე.

18 წლის ვარ, ფაველაში ვცხოვრობ. როგორ უნდა იფიქრო, რომ აქ ღმერთი არ ურევია? ჩემი ისტორია არავითარ ლოგიკურ აზრს არ ექვემდებარება.

ერთი წლის შემდეგ მილანის “ინტერში” გადავედი და ხალხმა “იმპერატორი” შემარქვა.

ამას როგორ ახსნი? გეუბნები, ღმერთის ხელი ურევია”.

გაგრძელება იხილეთ ხვალ.