ადრიანოს ისტორია (II ნაწილი)
ბრაზილიის ნაკრებისა და მილანის “ინტერის” ყოფილმა თავდამსხმელმა ადრიანომ ერთსაათიანი ვიდეომონოლოგი ჩაწერა, რომელშიც განვლილი ცხოვრებისა და კარიერის საინტერესო, ბევრისთვის უცნობ ეპიზოდებს იხსენებს. გთავაზობთ ბრაზილიელის მონათხობის მეორე მონაკვეთს.
“როდესაც იტალიაში ჩავედი, ვერ ვხვდებოდი, რა ხდებოდა ჩემს თავს. ისეთ ბიჭებს შევცქეროდი, როგორებიცაა ზეედორფი, რონალდო, ძანეტი, ტოლდო. ჯანდაბა. მე ამ ბიჭებს ვაღმერთებ. ზეედორფი გასახდელში ტანზემოთ შიშველი დადის, სხეულზე ცხიმი მინიმუმამდე აქვს დაყვანილი. პატივისცემა!!!
არასოდეს დამავიწყდება მადრიდის “რეალთან” “ბერნაბეუზე” ჩატარებული ამხანაგური მატჩი. შეცვლაზე შევედი. საჯარიმოს მისადგომებთან ჯარიმის დარტყმის უფლება მოვიპოვეთ და ბურთთან მე მივედი. რატომაც არა? უკნიდან ვიღაც მიახლოვდება ძახილით: “არა, არა, მე დავარტყამ”.
მატერაცი! დიდი ნაბიჭვარი ვინმეა. ჰაჰა!
კარგად არ მესმოდა, რას ამბობდა, რადგან იტალიური ჯერ არ ვიცოდი, მაგრამ ვხვდებოდი, რომ გაღიზიანებული იყო.
მას სურდა ჯარიმის შესრულება. საუბარში ზეედორფი ჩაერთო, რომელმაც მატერაცის უთხრა: “არა, ამ ბიჭს დავარტყმევინოთ”.
ზეედორფს არავინ ეწინააღმდეგებოდა, მატერაციც განზე გადგა. ვიდეოს თუ ნახავთ, დაინახავთ დოინჯშემორტყმულ მატერაცის, რომელიც, ალბათ, ფიქრობდა: “ახლა ეს ბიჭი ბურთს ზედა იარუსებისკენ გაუშვებს”.
ხალხი ამ ჯარიმის შესახებ მუდამ მეკითხება:
“როგორ? როგორ? როგორ დაარტყი ასე ძლიერად?”
მე კი მათ ვპასუხობ: “არ ვიცი. მე ჩემი მარცხენათი დავარტყი და დანარჩენი ღმერთმა გააკეთა”.
დავარტყი.
ზედა კუთხე.
მართლა ვერ ავხსნი. ეს უბრალოდ მოხდა.
ეს იყო “ინტერთან” სასიყვარულო ისტორიის დასაწყისი. იმ დღიდან “ინტერი” ჩემი კლუბია. “ფლამენგოც” მიყვარს, “სან პაულუც” და “კორინთიანსიც”, მაგრამ “ინტერი” ჩემთვის განსაკუთრებულია.
იტალიური პრესა? ეს ცალკე ისტორიაა. ჰაჰაჰ.
თუმცა, “ინტერი” საუკეთესო კლუბია.
ახლაც მბურძგლავს, როდესაც ამღერებულ “სან სიროს” ვიხსენებ.
(სიმღერები)
Che confusione
Sarà perché tifiamo
Un giocatore
Che tira bombe a mano
Siam Tutti in piedi
per questo brasiliano
batti le mani
che in campo c’è Adriano
ბიჭი ფაველადან იტალიის იმპერატორი გახდა? ჯერ ამდენიც არ გამიკეთებია. ყველა მეფესავით მეპყრობა. სიგიჟე იყო. მახსოვს, რიოდან ჩემი ოჯახი ჩამოვიდა და როდესაც ოჯახს ვახსენებ, ვერ მიხვდები, რაზეა საუბარი. მე ვგულისხმობ ოჯახს ბრაზილიურ სტილში. მარტო დედ-მამა კი არა, მთელი 44 კაცი ჩამოვიდა: ბიძაშვილები, დეიდები, ბიძები, ჩემი ბიჭები.
თვითმფრინავში მთელი უბანი ჩაჯდა.
ეს პრეზიდენტმა, ლეგენდარულმა მასიმო მორატიმაც გაიგო და თქვა: “ბიჭისთვის განსაკუთრებული მომენტია. მისი ოჯახისთვის ავტობუსი მოიყვანეთ”. მორატიმ საკუთარი ხალხით ავტობუსი და მთელი ტური უზრუნველყო. წარმოგიდგენიათ 44 ბრაზილიელი ტურით იტალიაში? კარგი დრო იყო.
ეს არის მიზეზი, რატომაც არასდროს ვიტყვი აუგს მორატისა და “ინტერის” შესახებ. ყველა კლუბი ასე უნდა იმართებოდეს. ის ზრუნავდა ჩემზე, როგორც პიროვნებაზე.
ვიცი, რასაც ფიქრობ:
“რატომ ჩამოშორდი ფეხბურთს? რატომ მიგვატოვე?”
იტალიაში სულ ამას მეკითხებიან.
ფეხბურთის სამყაროში, ალბათ, ყველაზე შეუცნობელი მოთამაშე ვარ. ხალხი სინამდვილეში ვერ ხვდება, რა დამემართა. თქვენ არაზუსტად იცით ჩემი ამბავი. ყველაფერი ძალიან მარტივია.
ცხრადღიან მონაკვეთში ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი დღიდან ყველაზე უბედური დღე დამიდგა,
სამოთხიდან ჯოჯოხეთში მოვხვდი. მართლა.
2004 წლის 25 ივლისი. კოპა ამერიკის ფინალი არგენტინის წინააღმდეგ. თითოეულ ბრაზილიელს ახსოვს ეს დღე. ბოლო წუთები იყო და იმ ნაძირლებთან ვმარცხდებოდით. დაგვცინოდნენ, გვაღიზიანებდნენ, დრო გაჰყავდათ. ლუის ფაბიანოს ყველასთვის მუშტის დარტყმა უნდოდა. ჰაჰაჰა! “დავივიწყოთ ფეხბურთი. დავხოცოთ ეს ნაძირლები!”.
დანარჩენი უბრალოდ პოეზიაა. სიმღერაა.
საჯარიმოში ბურთი შემოვარდა. დაბნეულობა იყო. სხეულები, იდაყვები, ვერაფერს ვხედავდი. ვიღაცას იდაყვიც მოვარტყი. უცებ ბურთი ჩემს ფეხებთან გაჩნდა. საჩუქარი სამოთხიდან.
გავიფიქრე, – ოჰ! მოდი აქ, ლამაზო. მოგატყუებ, თუ გეტყვი, რომ ვიცოდი, სად ვურტყამდი. უბრალოდ მარცხენა ფეხი მაქსიმალურად ძლიერად მოვიქნიე.
კოცნა არგენტინელებს მსუქანი კაცისგან. ბურთი ბადეში გაეხვა. ვერ აღვწერ იმ ემოციებს. დაუჯერებელია.
ანგარიში ჯერ მხოლოდ გათანაბრდა, მაგრამ ვიცოდით, რომ მეტოქე გავტეხეთ. ვიცოდით, რაც მოხდებოდა პენალტებში და მოხდა კიდეც.
ჩვენ ჩემპიონები გავხდით. ჩემი ქვეყნისთვის არგენტინა ასე დავამარცხეთ, ოჯახი მიყურებდა… ალბათ, ეს ჩემი ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი დღე იყო.
ბიჭი გაპარტახებული ჯურღმულებიდან. როგორ არ უნდა ვიფიქრო, რომ ღმერთმა სამოთხიდან ხელი დაბლა ჩამოსწია და ჩემს ცხოვრებას შეეხო?
ეს გაკვეთილია ყველასთვის. მნიშვნელობა არ აქვს, ვინ ხარ. შენ შეგიძლია, იყო მსოფლიოს მწვერვალზე, შეგიძლია იყო იმპერატორი – მაგრამ შესაძლოა, ცხოვრება უცბად ასეც შეიცვალოს…
2004 წლის 4 აგვისტო. ცხრა დღის შემდეგ. “ინტერში” დავბრუნდი. სახლიდან დამირეკეს. მითხრეს, რომ მამა გარდაიცვალა. გულის შეტევა.
არ მინდა ამ თემაზე ლაპარაკი, მაგრამ გეტყვი, რომ იმ დღიდან ფეხბურთი ისე აღარ მიყვარდა, როგორც მანამდე. მამას უყვარდა ფეხბურთი და მეც მიყვარდა. ეს იყო ჩემი ბედი. როდესაც ვთამაშობდი, ვთამაშობდი ოჯახისთვის. როდესაც გოლი გამქონდა, გამქონდა ოჯახისთვის. მამის გარდაცვალების შემდეგ ფეხბურთი ისეთი აღარ იყო.
ოკეანის გამოღმა ვიყავი, იტალიაში, ოჯახისგან მოშორებით და ამას ვერ გავუმკლავდი. დეპრესიაში ჩავვარდი, სმა დავიწყე. ვარჯიში აღარ მინდოდა. “ინტერში” აღარაფერი მესაქმებოდა. შინ წასვლა მინდოდა.
სიმართლე გითხრათ, მიუხედავად იმისა, რომ ამ რამდენიმე წლის განმავლობაში სერია A-ში ბევრი გოლი გავიტანე და მიუხედავად იმისა, რომ ფანებს მართლა ძალიან ვუყვარდი, სიხარულის გრძნობა გამქრალი მქონდა. მამის გამო, გესმის? არ შემეძლო ღილაკისთვის თითის დაჭერა და ისევ ძველებურად ყოფნა.
ყველა ტრავმას არ აქვს ფიზიკური სახე, გესმის?
2011 წელს აქილევსის მყესი დავიშავე და მივხვდი, რომ ფიზიკური თვალსაზრისით ყველაფერი დასრულდა. ოპერაციის გაკეთება და რეაბილიტაცია შეგიძლია, მაგრამ ისეთი ვეღარ იქნები. ჩემი ფეთქებადობა გაქრა, ბალანსი დავკარგე. დღემდე კოჭლობით დავდივარ, კოჭში ხვრელი დღემდე მაქვს.
იგივე იყო მამის გარდაცვალებისას. უბრალოდ მაშინ იარა ჩემს შიგნით იყო.
“რა მოუვიდა ადრიანოს?”
ძმაო, ეს ძალიან მარტივია.
ერთი ხვრელი კოჭში მაქვს, მეორე კი – სულში.
2008 წელს “ინტერში” მოურინიო მოვიდა და ყველაფერი გაბევრდა. ჟურნალისტები ყველგან დამდევენ, მოურინიო კი მეუბნება: “ჯანდაბა! ბიჭო, ჩემს გაგიჟებას აპირებ?”
არა, ღმერთო, აქედან წამიყვანე. ვერ გავუმკლავდი.
ეროვნულ ნაკრებში გამომიძახეს და სანამ წავიდოდი, მოურინიომ მკითხა: “აღარ დაბრუნდები, ხომ?”
“შენ უკვე ყველაფერი იცი”.
ცალმხრივი ბილეთი, ძმაო.
პრესას ზოგჯერ არ ესმის, რომ ჩვენც ადამიანები ვართ. დიდი წნეხია, იყო იმპერატორი. მე არსაიდან მოვედი. მე ვიყავი ბიჭი, რომელსაც უბრალოდ ფეხბურთის თამაში, შემდეგ კი სმა და ბიჭებთან ერთად ხეტიალი მინდოდა. დღეს ასეთ რამეს ბევრი ფეხბურთელისგან ვეღარ გაიგებ, რადგან ყველაფერი გასერიოზულდა, საკმაოდ დიდი ფული შემოვიდა. სიმართლე რომ ვთქვა, მე ყოველთვის ფაველაში მყოფი ბიჭი ვიყავი.
ჟურნალისტები ამბობდნენ, რომ გავქრი. ისინი ამბობდნენ, რომ ფაველაში დავბრუნდი, ნარკოტიკებზე ვარ… მსგავსი გიჟური ისტორიები. მათ ფოტო გამოაქვეყნეს და თქვეს, რომ განგსტერებით გარშემორტყმული ვიყავი და რომ ჩემი ამბავი ტრაგედიაა. მეცინება, რადგან არ იციან, რაზე ლაპარაკობენ.
მე ჩემს ხალხს, ჩემს მეგობრებსა და ჩემს საზოგადოებას დავუბრუნდი. არ მინდოდა გორაზე მდებარე ციხე-სიმაგრეში, ხალხისგან მოშორებით ცხოვრება. მე დავუბრუნდი იმ ადამიანებს, რომლებიც ჯერ კიდევ მაშინ მიცნობდნენ, როდესაც “ადირანო” ვიყავი და როდესაც ავტობუსში პოპკორნს ვჭამდი.
რა თქმა უნდა, ყველაფერს აქვს თავისი ფასი. ფორმაში არც ფიზიკურად და არც მენტალურად აღარ ვიყავი. ვხვდებოდი, რომ დახმარება მჭირდებოდა. “სან პაულუში” მივედი, დახმარების მიღება კლუბის ცენტრში შემეძლო. მაშინ “სან პაულუს” მსოფლიოს საუკეთესო ექიმები ჰყავდა. დეპრესიასთან ბრძოლა ფსიქოლოგთან სეანსებით დავიწყე.
აქ სიყვარულით კიდევ ერთხელ უნდა ვახსენო მორატი, რადგან მან იცოდა, რას განვიცდიდი და ჩემს სივრცეს ყოველთვის მიტოვებდა. რამდენჯერმე ჩამოვედი ბრაზილიაში იტალიიდან. მორატის მაინც ვერ მოვატყუებდი.
ერთ დღესაც მორატიმ თავისთან მიხმო.
– თავს როგორ გრძნობ?
– უბრალოდ აღარ შემიძლია. ბრაზილიაში უნდა დავრჩე.
მორატიმ თანხმობა განაცხადა. მან მშვიდად გამომიშვა და ამისთვის დიდ პატივს ვცემ.
“ადრიანომ მილიონები დათმო შინ დასაბრუნებლად”.
დიახ, შეიძლება მილიონები დავთმე, მაგრამ რა ფასს დაადებთ თქვენს სულს? რამდენს გადაიხდით იმისთვის, რომ თქვენი რაობა დაიბრუნოთ?
მამაჩემის სიკვდილმა გამტეხა. თავის დაბრუნება მინდოდა. ნარკოტიკებზე არ ვყოფილვარ. ვსვამდი თუ არა? კი, რა თქმა უნდა. ჯანდაბა! ვსვამდი. გაგიმარჯოს, ძმაო. შარდს თუ შემიმოწმებენ, ნარკოტიკის ნატამალს ვერ მიპოვნიან. ნარკოტიკს იმ დღეს გავიკეთებ, როდესაც დედა და ბებია გარდამეცვლება. აი, ალკოჰოლს კი ნამდვილად აღმოაჩენენ.
როდესაც “ფლამენგოში” დავბრუნდი, იმპერატორობა აღარ მინდოდა. მინდოდა, ვყოფილიყავი ადრიანო. იმ სილაღის დაბრუნება მინდოდა და დავიბრუნე კიდეც. ზოგჯერ ვარჯიშებზე არა ფეხბურთისთვის, არამედ დასალევად მივდიოდით. როგორც კი ვარჯიშიდან გვათავისუფლებდნენ, წვეულება იწყებოდა. ყველას ცოლმა იცოდა ჩვენი ეს შეთანხმება. იცოდნენ, რომ სახლებში შუაღამისას დავბრუნდებოდით. ჰაჰაჰ.
როცა მეორე დღეს ვარჯიშზე ვიღაცას უჭირდა, მას სხვა ეხმარებოდა: “ნუ ღელავ, ძმაო. შენ მაგივრადაც მე ვირბენ”.
ყველაფერს ერთად ვაკეთებდით.
და ჩვენ გავიმარჯვეთ. “ფლამენგომ” 17-წლიანი პაუზის შემდეგ ლიგის თასი მოიგო. ეს განსაკუთრებული მოვლენა იყო.
მამაჩემის გარდაცვალების შემდეგ ძველებური ადრიანო აღარ დაბრუნებულა, მაგრამ იმ სეზონში შინ ვიყავი და სილაღეს ვგრძნობდი. ისევ ადრიანო ვიყავი.
ადრიანო იყო ბიჭი ფაველადან.
ადრიანო იყო ავტობუსში ბებიასთან ერთად მჯდარი ბიჭი.
ადრიანო იყო ბიჭი, რომელსაც “ფლამენგოდან” აგდებდნენ.
ადრიანო იყო ბიჭი, რომელმაც იბრძოლა.
მე ყოველთვის ეს ადამიანი ვიყავი. ფული, დიდება, აღიარება… ეს ყველაფერი ვერ შეცვლის იმას, როგორიც ხარ დაბადებით.
მსოფლიოს ჩემპიონატი ვერ მოვიგე.
ლიბერტადორესის თასი ვერ მოვიგე.
მაგრამ იცი, რას გეტყვი? დანარჩენი ყველაფერი მოვიგე და მე ცხოვრებისეული ჯოჯოხეთი გამოვიარე, ძმაო.
ვამაყობ, რომ იმპერატორი ვიყავი, მაგრამ ადრიანოს გარეშე იმპერატორად ყოფნას აზრი არ აქვს.
ადრიანო გვირგვინს არ ატარებს. ადრიანო არის ბიჭი ღარიბი უბნიდან, რომელსაც შეეხო ღმერთი.
ახლა გესმის? ხედავ?
ადრიანო ფაველაში არ ჩაკარგულა. ის უბრალოდ სახლში წავიდა.
