ირაკლი კლიმიაშვილი – გზა „ტორპედომდე“, ქუთაისელი ნათლია, დელ პიერო და სხვა…
ირაკლი კლიმიაშვილს ქართული ფეხბურთის მოყვარულთა წინაშე დიდი წარდგენა არ სჭირდება. თბილისის „ვიტ ჯორჯიაში“ ჩამოყალიბებულ 26 წლის ფეხბურთელს უკვე საკმაოდ ბევრი აქვს ნანახი. მისი პირველი სერიოზული წარმატებები სწორედ „ვეტერინარებს“ უკავშირდება, რომელთა რიგებში ასპარეზობისას იგი ჩემპიონიც გახდა, თასის მფლობელიც და სუპერთასის გამარჯვებულიც. 5 ოფიციალური თამაში ეროვნულ ნაკრებშიც აქვს ჩატარებული, ხოლო „ახალგაზრდულში“ – 12. გარდა საქართველოსა, მისი კარიერა სამ უცხოურ კლუბსაც მოიცავს, რუსული „ანჟი“, უზბეკური „პახტაკორი“(სადაც თასიც აიღო) და ლატვიური „სკონტო“. იგი არცთუ იშვიათად დაუსახელებიათ მატჩის საუკეთესო ფეხბურთელად. არასრულწლოვანი კლიმიაშვილის მონაპოვარს რომ თავი დავანებოთ, პროფესიონალურ დონეზე თამაშმაც მას უამრავი აღიარება მოუტანა. ამ ყველაფრიდან გამომდინარე, იგი დღესდღეობითაც საკმაოდ მოთხოვნადი ფეხბურთელია. სხვა სიკეთესთან ერთად ირაკლი უშუალო და კომუნიკაბელური ადამიანიცაა, ამიტომაც არ გასჭირვებია მას ქუთაისის „ტორპედოში“ ადაპტაცია.
ზემოხსენებულის გათვალისწინებით, სხვადასხვა თემაზე მისი მოსაზრებები საინტერესო უნდა იყოს თქვენთვის.
– ირაკლი, პირველ რიგში, გულშემატკივრებს გააცანი შენი თავი.
– დავიბადე 1988 წლის 30 მაისს, ქალაქ თბილისში. დავიბადე იმ უბანში, სადაც იყო „დინამოს“, „ლოკომოტივისა“ და „ავაზას“ სტადიონები. სწორედ „ავაზაში“ დავიწყე 5 წლიდან ფეხბურთის თამაში, სადაც ნუგზარ ჩიტაურის მწვრთნელობით მთელი ბავშვობა გავატარე. როცა სკოლიდან გამოვდიოდი, ჩემმა მშობლებმა არ იცოდნენ, ისე ვთამაშობდი ფეხბურთს. ერთ მშვენიერ დღესაც მწვრთნელმა მითხრა, რომ პატრონი მიმეყვანა და ვინაიდან დედაჩემს არ უნდოდა რომ ამ სპორტს გავყოლოდი, მამა წამომყვა, თუმცა იმდენად დიდი იყო ჩემი სურვილი ფეხბურთელობისა, რომ შემდეგ მთელი ოჯახი ხელს მიწყობდა ყველანაირად.
14 წლის ვიყავი, როცა „ავაზადან“ „ვიტ ჯორჯიას“ ჭაბუკთა გუნდში გადავედი, შემდეგ დუბლებში მიშა კალმახელიძემ გადამიყვანა. 17 წლისამ კი მთავარ გუნდშიც მოვხვდი და უმაღლესი ლიგაც ვითამაშე. ძლიერი გუნდი გვყავდა. მწვრთნელი ნესტორ მუმლაძეც მენდობოდა და ეს ძალიან მნიშვნელოვანი იყო ჩემთვის. სხვათა შორის, მე და გურამ ადამაძე ვიყავით ერთად. ფეხბურთის კუთხით, ყველაზე მეტად მახსენდება სწორედ „ვიტ ჯორჯიაში“ გატარებული პერიოდი, როცა საქართველოში ყველა გათამაშება მოვიგეთ.
ვარ დაოჯახებული, მყავს 2 წლის ქალიშვილი – ანასტასია. ამჟამად, ქუთაისში მეუღლესთან ერთად ვცხოვრობ.
– „ვიტ ჯორჯიაზე“, ალბათ, კიდევ ბევრს ილაპარაკებ, რადგან პროფესიონალურ დონეზე შენთვის ყველაფერი ამ კლუბით იწყება…
– დაუნახავი უნდა ვიყო, რომ ამ კლუბს მადლობა არ გადავუხადო. ჩემ ფეხბურთელად ჩამოყალიბებაში უდიდესი წვლილი „ვიტ ჯორჯიას“ მიუძღვის. გამიმართლა, რომ ისეთ კოლექტივში მოვხვდი. ყველანი კეთილგანწყობილად იყვნენ ჩემ მიმართ, რაც ძალიან მეხმარებოდა.
– ბევრი აღიარება მოგიპოვებია, მათგან რომელი იყო შენთვის განსაკუთრებული?
– ქართულ და უცხოურ გაზეთებშიც ბევრჯერ დამასახელეს სხვადასხვა ნომინაციებში გამარჯვებულად. „სკონტოში“ თამაშისას ლატვიის ჩემპიონატის წლის სიმბოლურ ნაკრებშიც მოვხვდი. უზბეკეთში, სადაც თასის ფინალში დუბლი შევასრულე, საუკეთესო ლეგიონერის წოდება მომცეს და ა. შ.. ჩემთვის ყველა განსაკუთრებული იყო.
– საქართველოს ეროვნული და ახალგაზრდული ნაკრებების წევრიც იყავი, რას გაიხსენებდი ქვეყნის ღირსების დაცვისას?
– დღესაც, რომ ვუყურებ ბიჭების თამაშს, მეც მგონია, რომ იმათთან ერთად ვარ, რადგან ის ყველაფერი გამოცდილი მაქვს. ყველა ფეხბურთელის ოცნება ნაკრებში თამაშია და მადლობა ღმერთს, რომ ეს პატივი აქამდეც მქონდა და იმედია, კიდევ მომეცემა შანსი. ეროვნულ ნაკრებში ისეთ ფეხბურთელებთან ერთად მომიწია ყოფნა, როგორებიც არიან: კახი კალაძე, ლევან კობიაშვილი, მალხაზ ასათიანი, და სხვანი, რომელთა მაისურებს, ხელმოწერებსა და სურათებს ბავშვობაში ვაგროვრებდი.
21-წლამდე ნაკრებს რაც შეეხება, იქ, ვინც ვთამაშობდით თითქმის ყველანი ბავშვობიდან ერთად მოვდიოდით, ვძმაკაცობდით და ერთი ოჯახივით ვიყავით. ოთარ გაბელიამ ძალიან მეგობრული გუნდი ჩამოაყალიბა. ყველაზე სამახსოვრო იყო ზესტაფონში ჩატარებული მატჩი თურქების წინააღმდეგ, რომლებსაც 4:0 მოვუგეთ.
– „ვიტ ჯორჯიადან“ „ანჟიში“ გადახვედი, რომელსაც იმ დროს დიდი მიზნები ჰქონდა. რობერტო კარლოსთან ერთადაც ვარჯიშობდი. როგორ ფიქრობ, იქ, დიდი კონკურენციის გამო ვერ დაიმკვიდრე ადგილი?
– შეიძლება, თუმცა მაგაზეც არ მწყდება გული, იმიტომ, რომ იქ კარგი სკოლა გავიარე. თუნდაც, მხოლოდ კარლოსთან ერთად ვარჯიში რად ღირს, მსოფლიო დონის ვარსკვლავთან. მინდა აღვნიშნო, რომ „ანჟიში“ რევაზ ჩელებაძემ წამიყვანა, ვისიც, რა თქმა უნდა, მადლობელი ვარ. მაშინ მწვრთნელად გაჯი გაჯიევი იყო, მასთან კარგი ურთიერთობა მქონდა, ყოველთვის მეუბნებოდა, რომ მომცემდა შანსს, მაგრამ, სამწუხაროდ, მხოლოდ ამხანაგურ თამაშებში მივიღე მონაწილეობა.
– იქედან იჯარით გაგანათხოვრეს ტაშკენტის „პახტაკორში“, უზბეკეთში როგორ განვითარდა მოვლენები?
– ინტერვიუებშიც მაქვს ნათქვამი, რომ არ მინდოდა უზბეკეთში წასვლა, რადგან წარმოდგენაც არ მქონდა იქაურ ფეხბურთზე. შემდეგ, ჩემმა მეგობარმა კახი მახარაძემ, რომელიც „პახტაკორში“ თამაშობდა, ყველაფერი ამიხსნა და როცა ჩავედი, ნანახმა მოლოდინს გადააჭარბა. უზბეკებისთვის „პახტაკორი“ პირველი კლუბია და ტაშკენტში ფეხბურთი აღმატებულ ხარისხშია აყვანილი. თითქმის ყველა თამაშზე ანშლაგი იყო. გასვლით მატჩებზეც კი, ყველგან ივსებოდა სტადიონი, სადაც სტუმრად „პახტაკორი“ ჩადიოდა. გეტყვით ერთ მომენტს, როცა სტადიონზე მისვლისთანავე მინდვრის სანახავად გავედით ფეხბურთელები და ტრიბუნები იმ დროსაც სავსე იყო. ცდილობენ, რომ უცხოელებით აამაღლონ ჩემპიონატის დონე. როგორც იცით, იქ თამაშობდა რივალდოც და მწვრთნელებად უმუშავიათ ზიკოსა და სკოლარს.
– შემდეგ ისევ ევროპაში დაბრუნდი და მესამე უცხოური კლუბი, რომელსაც კარიერა დაუკავშირე რიგის „სკონტო“ იყო…
– მოგეხსენებათ, „სკონტო“ ლატვიური კლუბია და ევროპაში მაინც სხვანაირად უყურებენ ყველაფერს. აქეთ მაინც უფრო მოწესრიგებულია ინფრასტრუქტურა, ტექნოლოგიები და სხვანი. გამიმართლა, რომ თამაზ პერტია მყავდა მწვრთნელი, მისგან ბევრი რამ ვისწავლე. მას შეუძლია, სხვანაირად შეგახედოს ყველაფერს. ამასთან, დიდი ფსიქოლოგიცაა და ბრწყინვალე ანალიზის უნარიც აქვს. მწვრთნელებში ძირითადად ყველგან გამიმართლა. „სკონტო“ მთელ ბალტიისპირეთში ყველაზე გამოკვეთილი გუნდია. ჩვენ იქ ადვილი თამაში არ გვქონია. ისეთ ფეხბურთს ვთამაშობდით, ბურთი უმისამართოდ არ უნდა მოგვეშორებინა, ამიტომ ბურთის ფლობა გვქონდა 60-70 პროცენტი და მეტი.
– დროა, „ტორპედოზე“ გადმოვერთოთ, ადაპტაცია ხომ არ გაგჭირვებია?
– არანაირად, ეს ბიჭები ჩემი ძველი ნაცნობები და მეგობრები არიან. იცით, რომ გორის „დილაში“ ყოფნის დროს გიორგი დარასელიასთან ერთად ნამუშევარი მაქვს და შეიძლება ითქვას, უსიტყვოდ ვუგებთ ერთმანეთს. ანუ, რომ გამომხედავს ვიცი უკვე, რაც უნდა ვქნა.
– ქუთაისსა და „ტორპედოს“ თავის გულშემატკივრებთან ერთად რამდენად კარგად იცნობ?
– „ტორპედო“ გამორჩეულია იმით, რომ ჰყავს ერთგული გულშემატკივრები, ქვეყნის საფეხბურთო ცხოვრებაში აქვს თავისი ნიშა და მდიდარი ისტორიაც. ქუთაისში ბევრჯერ მითამაშია „ტორპედოს“ წინააღმდეგ და რომელ ადგილზეც უნდა ყოფილიყო ეს გუნდი, სულ სხვა ატმოსფერო სუფევდა სტადიონზე. ამას, იმიტომ არ ვლაპარაკობ, რომ დღეს „ტორპედოს“ ფეხბურთელი ვარ. ვიცი, რომ ფეხბურთელების მიმართ აქ სხვანაირი დამოკიდებულება აქვთ. ეს ჩვენთვის კარგია, რადგან სულ ტონუსში ვიქნებით. როცა „ვიტ ჯორჯიას“ უწევდა ქუთაისში ჩასვლა, ყოველთვის გვსიამოვნებდა, იმიტომ, რომ ვიცოდით ხალხი მოვიდოდა სტადიონზე. ეს დიდ სტიმულს გვაძლებდა. ბოლო დროს, თუ დასწრებამ იკლო, ამას ხალხს ნუ დავაბრალებთ. ჩვენ უნდა შევძლოთ რომ დავაბრუნოთ ისინი სტადიონზე. მივცეთ იმის სურვილი, რომ იარონ თამაშებზე და ისიმოვნონ.
სანამ ახალ გუნდში გადახვალ, პირველ რიგში, ფეხბურთელი კითხულობს იმ გუნდის ამბიციას. აქ ითქვა, რომ „ტორპედოს“ ამ სეზონში აქვს ევროასპარეზზე გასვლის ამბიცია. შემდეგი სეზონიდან კი დარწმუნებული ვარ, რომ ჩემპიონობის ერთ-ერთი მთავარი პრეტენდენტი იქნება. ჩემთვის მნიშვნელოვანი იყო გიორგი დარასელიას ფაქტორიც, საერთოდ, თუ იცი მწვრთნელის მიდგომა, ფსიქოლოგია, იდეოლოგია და გსიამოვნებს მასთან ურთიერთობა, ამას რა ჯობია?! მინდა გითხრათ, რომ ქუთაისში მყავს ერთადერთი ნათლია ზურა ცინცაძე, რომელიც უნივერსიტეტის პროფესორია.
– როგორ გუნდად ყალიბდება „ტორპედო“?
– გუნდში ძალიან კარგი განწყობაა, ბიჭები ერთი საათით ადრე მოვდივართ ვარჯიშზე. ვფიქრობ, ეს ყველაფერი კარგ შედეგს გამოიღებს. კლუბის ხელმძღვანელობაც ყველაფერს აკეთებს, რომ გუნდი ეტაპობრივად გაძლიერდეს. კი, ყველას სწრაფად გვინდა წარმატებები, მაგრამ ეს ადვილი არაა. მშვიდად მუშაობის საშუალება მოგვეცემა და ყველაფერი ისე იქნება, როგორც ჩვენ, ასევე ქუთაისელ გულშემატკივრებს გვინდა.
– ვინ არის ფეხბურთელი, რომელთანაც თამაში ყველაზე უკეთ გამოგდის?
– თუ იმათზე ვიტყვი, ვინც ჩემს პოზიციაზე თამაშობს, ძალიან მსიამოვნებდა კახი მახარაძის გვერდით თამაში, კარგი წყვილი ვიყავით. ასევე, „ვიტ ჯორჯიაში“ უსიტყვოდ ვუგებდით ერთმანეთს მე და ჯაბა ლიპარტია. „სკონტოში“ იყო ლატვიელი იური ლაიზენცი, მასაც მშვენივრად ვეწყობოდი.
– ორივე ფეხით თამაში ერთნაირად შეგიძლია, ამიტომ გკითხავ, რომელ პოზიციაზე გრძნობ თავს ყველაზე კომფორტულად?
– „ვიტ ჯორჯიაში“ მარცხენა ნახევარმცველად მათამაშებდნენ. ტაშკენტის „პახტაკორსა“ და რიგის „სკონტოში“ კი – შუა ნახევარმცველად. არც ფლანგზე თამაშია ჩემთვის პრობლემა, მაგრამ „ცენტრალურად“ ყოფნა იმიტომ მიყვარს, რომ მატჩის განმავლობაში ბურთს უფრო ხშირად ვეხები და თამაშის წაყვანაც მეტად შემიძლია.
– ფეხბურთში და ცხოვრებაშიც უკვე საკმაოდ ბევრი გინახავს, კმაყოფილი ხარ წარსულით?
– დიახ, პირველი გოლებიდან და თამაშებიდან მოყოლებული დღემდე განვლილი გზით კმაყოფილი ვარ. დღევანდელი გამოცდილებიდან შეიძლება ისეთი ნაბიჯები არ გადამედგა, როგორიც ადრე, მაგრამ მაინც არ ვნანობ არაფერს. ალბათ, ასე იყო საჭირო.
– საინტერესოა, რომელ ევროპულ საფეხბურთო კლუბს გულშემატკივრობ?
– ბავშვობიდან ტურინის „იუვენტუსს“ ვგულშემატკივრობ. ამ კლუბის სიყვარულის გამო დავიწყე ფეხბურთზე სიარული. დელ პიერო იყო ჩემი კუმირი. სახლში მასზე დაწერილ სტატიებსა და ციტატებსაც ვაგროვებდი, მათ შორის მახსოვს ზინედინ ზიდანის სიტყვებიც მქონდა კედელზე გამოკრული, სადაც ეწერა, რომ მისთვის საუკეთესო ფეხბურთელი სწორედ დელ პიერო იყო. შესაბამისად, იტალიის ნაკრებსაც ვგულშემატკივრობ.
– დიდი მადლობა, წარმატებებს გისურვებ.
FCTorpedo.GE
