მოტივაციის ნაკლებობა თუ დაუსჯელობის სინდრომი?
დასრულდა ეროვნული ჩემპიონატის პირველი ეტაპი. გუნდები ექვსეულებად დაიყვნენ და ბრძოლას ახლა უკვე კონკრეტული მიზნებისთვის გააგრძელებენ. თუმცა, უმაღლესის უკანასკნელმა ტურებმა კიდევ ერთხელ დაგვარწმუნა, რომ ჩვენი ფეხბურთი კვლავ ძალიან დიდი პრობლემების წინაშეა და რაც ყველაზე სამწუხაროა, აღნიშნული პრობლემა პირველ რიგში ფეხბურთში დასაქმებული ხალხისგან მოდის.
უკანასკნელ ტურებში დაფიქსირებულმა რამდენიმე შედეგმა გარკვეული ეჭვები გააჩინა საზოგადოებაში, რაც ბუნებრივიც არის. უბრალოდ გაკვირვებას იწვევს, როდესაც საკმაოდ კარგ ფორმაში მყოფი გუნდი კარშიც კი ვერ ახერხებს ხეირიანად დარტყმას, როდესაც ზოგ შეხვედრებში გოლები ძალიან კურიოზულად გადის ან როდესაც უეცრად ტოტალიზატორების პროგრამიდან კონკრეტული მატჩი უბრალოდ ქრება…
ბევრი იმასაც ამბობს, რომ მთავარი ჭირი სწორედ საბუკმეიკერო კანტორებია, რომლებიც მსოფლიოს მასშტაბით აქტიურად იღებენ ფსონებს საქართველოს ნებისმიერი ლიგის მატჩებზე. მაგრამ, მოდით შევთანმხდეთ, რომ სურვილის შემთხვევაში, თამაშის ჩაწყობა მათ გარეშეც თავისფლად შეიძლება. რაც მთავარია, პროფესიონალ ფეხბურთელს ამის სურვილი არც უნდა გაუჩნდეს.
მთავარია, რომ ერთხელ და სამუდამოდ დაისაჯოს ის ხალხი, ვინც ამ უმსგავსობას აკეთებს და თამაშზე მოსულ ხალხს უბრალოდ დასცინის. დასცინის იმ მცირერიცხოვან გულშემატკივარს, რომელიც მიუხედავად ყველაფრისა მაინც მოდის არც თუ ისე მაღალი დონის ფეხბურთის სანახავად.
მაგრამ, მხოლოდ კონკრეტული პიროვნებების დასჯა, რომ არ უშველის ამ პრობლემას ესეც ფაქტია. ალბათ გახსოვთ, რამდენიმე წლის წინ 5 ფეხბურთელი სწორედ თამაშების ჩაწყობის გამო მოკვეთეს ფეხბურთიდან, მაგრამ საერთო სიტუაცია ამით არ შეცვლილა.
იქნებ მოტივაციაშია საქმე? უკვე ამ ეტაპზე უმაღლესში რამდენიმე უმოტივაციო კლუბია დარჩენილი, რომლებიც სეზონს მოვალეობის მოხდის მიზნით ჩაამთავრებენ. მაგრამ, არსებობს საფუძვლიანი ეჭვი, რომ ეს “მოვალეობის მოხდა” სამართლიანი თამაშის პრინციპების დაცვით არ იქნება წარმართული… ასეთი გუნდების არსებობა კი, ჩემპიონატის სისტემის მორიგი მინუსია, თუმცა ეს კიდევ ერთი პრობლემაა, რომელიც ძალიან შორს წაგვიყვანს. ეროვნული ჩემპიონატის დაარსების დღიდან ხომ ვერ მოიძებნა ის ოპტიმალური ფორმატი, რომელიც კარგად მოერგებოდა ქართულ რეალობას.
ფაქტია, რომ პრობლემა ჩვენშია და ის ჩვენივე გადასაწყვეტია. დამნაშავის დასჯა და მოტივაციის სპორტსმენისთვის საკადრისი ფინანსური ანაზღაურებით გაზრდა აუცილებელია, მაგრამ მთავარია მენტალურად და აზროვნებით მივხვდეთ, რომ ასე შორს ვერ გავფრინდებით. მხოლოდ ამ შემთხვევაში გვეშველება…
