ფრანჩეკო ტოტი – რომისთვის!
ამერიკული გამოცემის, The Players Tribune-ის ვებ-გვერდზე “რომას” ლეგენდარული კაპიტნის, ფრანჩესკო ტოტის წერილი გამოქვეყნდა. ტოტიმ ბავშვობის წლები გაიხსენა და გულშემატკივრებს ბევრი საინტერესო ამბავი გაუმხილა.
“27 წლის წინ, რომში, ჩვენი სახლის კარებზე დააკაკუნეს. დედაჩემმა, ფიორელამ კარი გააღო. ამ მომენტს ჩემი კარიერის შეცვლა შეეძლო.
ჩვენთან შავ-წითელ ფერებში გამოწყობილი რამდენიმე მამაკაცი მოვიდა, რომლებმაც გვითხრეს, რომ ისინი “მილანის” დირექტორები იყვნენ. მათ ნებისმიერ ფასად ჩემი “როსონერიში” წაყვანა სურდათ. თქვენი აზრით, რა უთხრა დედაჩემმა მათ?
* * *
რომში ბავშვს ორი გზა აქვს – ან წითელი უნდა იყოს ან ლურჯი (“რომა” ან “ლაციო”). ჩვენს ოჯახში მხოლოდ ერთი არჩევანი გვქონდა.
სამწუხაროდ, ბაბუაჩემის კარგად გაცნობა ვერ მოვახერხე, რადგან ის მაშინ გარდაიცვალა, როცა პატარა ბიჭი ვიყავი. თუმცა, მან დიდი საჩუქარი დამიტოვა. ის “რომას” ფანი იყო, მისი ტრადიცია მამაჩემმა გააგრძელა, რომელმაც ეს ყველაფერი მე და ჩემ ძმას გადმოგვცა. “რომა” საფეხბურთო კლუბზე მეტი იყო – ის ჩვენი ოჯახის, სისხლისა და სულის ნაწილი გახლდათ.
80-იან წლებში ფეხბურთს ტელევიზორში ხშირად არ აჩვენებდნენ, ამიტომ სახლიდან მატჩებს ვერ ვუყურებდი. როცა შვიდი წლის ვიყავი, მამამ სახლში ბილეთები მოიტანა – ჩვენ “სტადიო ოლიმპიკოზე” უნდა წავსულიყავით. ახლაც მახსოვს, რა გრძნობა დამეუფლა იმ მომენტში. მე “რომას” ფანებთან ერთად ტრიბუნაზე ვიყავი. “ბელისიმო” – ეს ერთადერთი სიტყვაა, რითაც შემიძლია აღვწერო, რა ხდებოდა მაშინ სტადიონზე.
ალბათ, ჩვენი ქალაქის იმ ნაწილში, სადაც ვცხოვრობდი, ვერავის ნახავთ ისეთს, ვისაც მე ქუჩაში ბურთის გარეშე ვუნახივარ. ქუჩაში, ტაძრებში, ხეივნებზე, ყველგან – მე ბურთი თან მქონდა.
თავიდანვე მქონდა იმის ამბიცია, რომ წარმატებული კარიერა მქონოდა. თამაში ქალაქის ერთ-ერთ ახალგაზრდულ გუნდში დავიწყე. საძინებლის კედელზე “რომას” კაპიტნის, ჯუზეპე ჯანინის პოსტერები მქონდა გაკრული. ის ჩვენი სიმბოლო იყო.
როცა 13 წლის ვიყავი, კარებზე დააკაკუნეს. “მილანის” წარმომადგენლების სურვილი იყო, რომ მე მათთან წავსულიყავი. რა არჩევანი უნდა გამეკეთებინა? რა თქმა უნდა, მაშინ გადაწყვეტილებებს დედაჩემი იღებდა. ის მაშინაც ბოსი იყო და ახლაც ასეა. ყველა იტალიელი დედის მსგავსად, მას შვილთან განშორება არ სურდა, რადგან ეშინოდა, რომ რაღაც ცუდი მოხდებოდა.
“არა, არა”, – დედაჩემმა “მილანის” დირექტორებს მხოლოდ ეს უთხრა.
ასე ჩაშალა ჩემი პირველი ტრანსფერი…
უქმეებზე, მამას “რომას” მატჩებზე დავყავდით, სხვა დღეებში კი მას დიდი შრომა უწევდა იმისათვის, რომ ოჯახი ერჩინა. ცხადია, ჩემი “მილანში” გადასვლით ბევრ ფულს მივიღებდით, მაგრამ დედამ მასწავლა, რომ ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ შენი სახლია.
რამდენიმე კვირის შემდეგ, “რომას” სკაუტები ჩემს თამაშებს დაესწრნენ, რის შემდეგაც კლუბმა წინადადებით მოგვმართა. მე “ჯალოროსის” რიგებში უნდა ჩავრიცხულიყავი.
დედაჩემი კარიერის განმავლობაში მრავალჯერ დამეხმარა. ის ყოველთვის მიცავდა და ახლაც ასეა. სწორედ დედაჩემია ის ადამიანი, რომელსაც ვარჯიშებზე მივყავდი. ის მოედნის გარეთ მელოდებოდა ორი, სამი, ზოგჯერ კი ოთხი საათის განმავლობაშიც კი. არ ჰქონდა მნიშვნელობა იმას, წვიმდა თუ ციოდა – ის მაინც მელოდებოდა.
მატჩის დაწყებამდე არც კი ვიცოდი, რომ “რომაში” ჩემი დებიუტი შედგებოდა, თანაც “სტადიო ოლიმპიკოზე”. ავტობუსში ვიჯექი, რომელიც ბაზიდან სტადიონისაკენ მიემართებოდა. “რომას” ფანები ყველასაგან განსხვავებულები არიან. როცა ამ კლუბის მაისურს ატარებ, შენგან ყოველთვის ბევრს ელიან. უნდა დაამტკიცო, რომ “ჯალოროსის” მაისურის ტარების ღირსი ხარ, შეცდომების დაშვების უფლება არ გაქვს. როცა სადებიუტო მატჩში, მინდორზე ფეხი შევდგი, სიამაყის გრძნობა დამეუფლა. 25 წლის განმავლობაში, ყოველთვის ვამაყობდი.
რა თქმა უნდა, შეცდომები დავუშვი. 12 წლის წინ იყო მომენტი, როცა კლუბის დატოვებაზე და მადრიდის “რეალში” გადასვლაზე ვფიქრობდი. “რეალი” ძალიან წარმატებული და ალბათ, მაშინ მსოფლიოს საუკეთესო გუნდიც კი იყო. წარმოუდგენელია, მათ წინადადებით მოგმართონ და არ დაფიქრდე. “რომას” პრეზიდენტსაც ვესაუბრე. ოჯახში კი კვლავაც შემახსენეს, რომ ცხოვრებაში მთავარი სახლია. ყოველთვის ვცდილობდი, რომ ჩემი კლუბის წარმატებაში წვლილი შემეტანა.
სახლი უმნიშვნელოვანესია. გეტყვით იმასაც, რომ ჩემი მშობლების სახლი იქამდე არ დავტოვე, სანამ მეუღლე, ილარი არ შევირთე. როცა წარსულს გადავხედავ, ყოველდღიური რუტინა მენატრება, საათობით ვარჯიში, ბევრი საუბარი გასახდელში.
ხალხი მეკითხება, რატომ გავატარე მთელი ცხოვრება რომში… რომი ჩემი ოჯახი, მეგობრები და ადამიანებია, რომლებიც მიყვარს. რომი, რა თქმა უნდა, რომაელებისაა. ჩემთვის, რომი მსოფლიოა. ეს კლუბი და ქალაქი მთელი ჩემი ცხოვრებაა.
…სამუდამოდ!”
