სპორტის 28 სახეობა და 306 მედალი – ისტორიაში პირველად, ოლიმპიური თამაშები სამხრეთ ამერიკაში ჩატარდება.
რთულია იმის თქმა, უნდოდათ თუ არა ბრაზილიელებს ასეთი ძღვენის მიღება; ისეთი გრძნობა იქმნება, თითქოს ბრაზილიისათვის 2014 წლის მსოფლიო ჩემპიონატიც საკმარისი იყო, თითქოს ისევე როგორც მორალურად, ასევე ეკონომიკურად, ბრაზილიელები ჯერ არ გამოსულან “მუნდიალის შოკიდან”:
– ქვეყნის პრეზიდენტს იმპიჩმენტი გამოუცხადეს. ქვეყანაში აქტიურად მიმდინარეობს მიტინგები;
– პოლიცია ქვეყანაში წესრიგის დამყარებას კვლავ ვერ ახერხებს;
– ვარსკვლავებს ზიკას ვირუსი აშინებთ;
– გუანაბარას ტბიდან ნაგავი ჯერაც არ მოუშორებიათ. არადა, აქ ცურვის, ტრიატლონისა და ნაოსნობის შეჯიბრი უნდა გაიმართოს;
– რიო-დე-ჟანეიროს გუბერნატორს “ჩაფლავების ეშინია”. ის აღიარებს, რომ ქალაქს საკმარისი თანხა არ გააჩნია, რათა უსაფრთხოება სათანადოდ უზრუნველყოს;
– რიოში იმ ლაბორატორიის მშენებლობის პროცესი შეჩერდა, სადაც დოპინგ-ტესტები უნდა ჩატარდეს. დიდი ალბათობით თამაშების დაწყებისთვის არაფერი შეიცვლება;
– იაგუარი, რომელმაც ოლიმპიური ცეცხლის გადაცემის ცერემონიაში მიიღო მონაწილეობა, ცერემონიის დასრულების შემდეგ მოკლეს.
ესეც იგივე გუანაბარას ტბა, სადაც თებერვალში სრული ანტისანიტარია ყვაოდა. ახლა მდგომარეობა შედარებით გაუმჯობესდა, თუმცა მხოლოდ – შედარებით.
ჩვეულებრივი მგზავრები Madureira Park-ში – ფონზე ოლიმპიური თამაშების სიმბოლო მოჩანს.
ეს კი განახლებული ტრავმაი (VLT) გახლავთ, რომელიც პირობას იძლევა, რომ დღეში 300 000 ადამიანის გადაყვანას შეძლებს.
მომავლის მუზეუმი – ესპანელი არქიტექტორის, სანტიაგო კალატრავის მიერ შექმნილი საოცრება- რომელიც რიოს რაიონს ალამაზებს. ყურეში არსებული წყალი კი შენობაში ტემპერატურის რეგულაციას უზრუნველყოფს. ელექტროენერგიის მიღებისათვის კი შენობა მზის ენერგიას იყენებს. სიმაღლე – 18 მეტრი.
თუმცა, ოლიმპიადა – მხოლოდ სილამაზე და სიხარული არ არის, ოლიმპიადა ცრემლებსაც მოიცავს. მაგალითად, ეს გოგონა Mangueira-ს რაიონიდან გადაასახლეს. რიოს თამაშებს მისთვის ბედნიერება ნამდვილად არ მოუტანია.
ეს კი ვანესაა, ისიც უსახლკაროდ დარჩა, ახლა ქუჩაში ძინავს.
რიოს მთავარი სიმბოლო – ქრისტეს ქანდაკება.
ოლიმპიადასა და გზააბნეულ ტურნირებს ფაველებიც ელოდებიან.
ეს ფოტო დაახლოებით ერთი წლის წინ არის გადაღებული. ბავშვები ველოსიპედით სეირნობენ სახლის ნანგრევების კვალდაკვალ – სულ რაღაც 750 მეტრის მოშორებით კი “მარაკანას” სტადიონია.
ადგილი – იგივეა. ადგილი, სადაც ცხოვრება ჩქეფს. ადგილი, სადაც არც ფულია და არც შესაძლებლობები.
93 წლის ბებიას ჯერ კიდევ აქვს იმედი, რომ უკეთეს პირობებში შეძლებს ცხოვრებას.
>კოპაკაპანაზე ყოველთვის მუშაობენ.
ეს კი ისეთი რიოა, როგორსაც ტელევიზორიდან ვხედავთ.
ღარიბი მეტია. ბავშვების მიერ გაკეთებული წარწერა კედელზე: “დარჩენა მინდა ! ერთად ვიბრძოლოთ.”
ესენი ბარას რაიონის მცხოვრებები არიან, სადაც ოლიმპიადა აიღებს სტარტს (და ჩატარდება ბევრი შეჯიბრი – ველოსპორტში, ჩოგბურთში, ბალახის ჰოკეიში და ა.შ.).
ბავშვებს უნდათ დაიჯერონ, რომ გუანაბარას ტბა გასუფთავდება და ნაგავსაყრელი აღარ იქნება.
პალმები, სანაპირო, მზე …
ახალგაზრდები მოლოდინში ..
