ლეგენდარულ ბრაზილიელ ფეხბურთელ რონალდო ლუის ნაზარიო დე ლიმას ოლიმპიური თამაშების საფეხბურთო ტურნირზე მხოლოდ ერთხელ უთამაშია. ეს ატლანტაში, 1996 წელს გამართულ ოლიმპიადაზე მოხდა, თუმცა მაშინ, რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს, რონალდოს მაისურზე გვარად რონალდინიო იყო მითითებული.
მაშინ რონალდოს ნაკრებში არათუ საფირმო სათამაშო ნომერი, საკუთარი გვარიც კი არ ჰქონდა დაბევებული, ყველაფერი კი მსოფლიოს 1994 წლის ჩემპიონატზე დაიწყო. ამერიკის შეერთებულ შტატებში გამართულ მუნდიალზე “სელესაოს” განაცხადში ორი რონალდო მოხვდა: “სან პაულუს” 28 წლის მცველი და “კრუზეიროს” 17 წლის თავდამსხმელი, შემდგომ საქვეყნოდ ცნობილი რონალდო. მაშინ გადაწყდა, რომ ასაკით უფროს რონალდოს მაისურზე გვარად “რონალდაოს” დააწერდნენ, რაც “დიდ რონალდოს” ნიშნავს, ხოლო უმცროსი რონალდო მოხსენიებული იქნებოდა, როგორც “რონალდინიო” ანუ “პატარა რონალდო”. ეს პრაქტიკა 1996 წლის ოლიმპიურ თამაშებზეც გაგრძელდა. ამჯერად უფროსი რონალდო იმხანად “ატლეტიკო მინეიროს” 22 წლის მცველი რონალდო გუიარო გახლდათ, კიჭას მაისურზე კი კვლავ “რონალდინიო” იყო მითითებული.
ოლიმპიადაზე ფენომენომ ხუთი ბურთი გაიტანა, რითაც მხოლოდ ბებეტოსა და ერნან კრესპოს ჩამორჩა (6-6 გოლი). ბრაზილიის ნაკრებმა ჯგუფური ეტაპი მოიგო და მეოთხედფინალში გავიდა, სადაც განის გუნდი უპრობლემოდ დაამარცხა (4:2), თუმცა ნახევარფინალურ ეტაპზე ნიგერიის ნაკრების ბარიერი ვერ დაძლია (3:4) და ფინალამდე ვერ გააღწია. “სელესაომ” მესამე ადგილისთვის ბრძოლაში ჯავრი პორტუგალიის ნაკრებზე იყარა (5:0) და ბრაზილიელები ბრინჯაოს მედლებს დასჯერდნენ.
აქვე გთავაზობთ 1996 წლის ოლიმპიადაზე რონალდოს თამაშის ამსახველ ვიდეომასალას.
კოპა ამერიკის ფინალურ მატჩში არგენტინის ეროვნულმა გუნდმა ანხელ დი მარიას მიერ გატანილი გოლის წყალობით ბრაზილიის ნაკრები ანგარიშით 1:0 დაამარცხა. შეხვედრის შემდეგ ოპერატორებმა ემოციური კადრი დააფიქსირეს, როდესაც ნეიმარი ლიონელ მესის გადაეხვია. მოგვიანებით ბრაზილიელმა ფეხბურთელმა სოციალურ ქსელში დაწერა, თუ რა უთხრა იმ მომენტში მესის:
“მარცხი მტკივნეულია. მარცხი ისაა, რასაც ამ დრომდე ვერ შევეგუე.
გუშინ ფეხბურთის ისტორიაში ყველაზე დიდსა და საუკეთესოს გადავეხვიე. ის ჩემი ძმა და მეგობარი მესია.
დამწუხრებული ვიყავი და ვუთხარი: “ჯანდაბა, შენ გაიმარჯვე”. იმედგაცრუებული ვარ მარცხით, მაგრამ ეს ბიჭი საოცრებაა. მე მას დიდ პატივს ვცემ იმისთვის, რაც გააკეთა ფეხბურთში და რაც გამიკეთა პირადად მე.
მარცხი მძულს, მაგრამ გაიხარე ამ ტიტულით, ლეო. ფეხბურთი ამ მომენტს ელოდა. გილოცავ, ძმაო”.
Messi took a moment to console Neymar during the celebrations 💙
ბრაზილიის ნაკრებისა და მილანის “ინტერის” ყოფილმა თავდამსხმელმა ადრიანომ ერთსაათიანი ვიდეომონოლოგი ჩაწერა, რომელშიც განვლილი ცხოვრებისა და კარიერის საინტერესო, ბევრისთვის უცნობ ეპიზოდებს იხსენებს. გთავაზობთ ბრაზილიელის მონათხობის მეორე მონაკვეთს.
“როდესაც იტალიაში ჩავედი, ვერ ვხვდებოდი, რა ხდებოდა ჩემს თავს. ისეთ ბიჭებს შევცქეროდი, როგორებიცაა ზეედორფი, რონალდო, ძანეტი, ტოლდო. ჯანდაბა. მე ამ ბიჭებს ვაღმერთებ. ზეედორფი გასახდელში ტანზემოთ შიშველი დადის, სხეულზე ცხიმი მინიმუმამდე აქვს დაყვანილი. პატივისცემა!!!
არასოდეს დამავიწყდება მადრიდის “რეალთან” “ბერნაბეუზე” ჩატარებული ამხანაგური მატჩი. შეცვლაზე შევედი. საჯარიმოს მისადგომებთან ჯარიმის დარტყმის უფლება მოვიპოვეთ და ბურთთან მე მივედი. რატომაც არა? უკნიდან ვიღაც მიახლოვდება ძახილით: “არა, არა, მე დავარტყამ”.
მატერაცი! დიდი ნაბიჭვარი ვინმეა. ჰაჰა!
კარგად არ მესმოდა, რას ამბობდა, რადგან იტალიური ჯერ არ ვიცოდი, მაგრამ ვხვდებოდი, რომ გაღიზიანებული იყო.
მას სურდა ჯარიმის შესრულება. საუბარში ზეედორფი ჩაერთო, რომელმაც მატერაცის უთხრა: “არა, ამ ბიჭს დავარტყმევინოთ”.
ზეედორფს არავინ ეწინააღმდეგებოდა, მატერაციც განზე გადგა. ვიდეოს თუ ნახავთ, დაინახავთ დოინჯშემორტყმულ მატერაცის, რომელიც, ალბათ, ფიქრობდა: “ახლა ეს ბიჭი ბურთს ზედა იარუსებისკენ გაუშვებს”.
ხალხი ამ ჯარიმის შესახებ მუდამ მეკითხება:
“როგორ? როგორ? როგორ დაარტყი ასე ძლიერად?”
მე კი მათ ვპასუხობ: “არ ვიცი. მე ჩემი მარცხენათი დავარტყი და დანარჩენი ღმერთმა გააკეთა”.
ეს იყო “ინტერთან” სასიყვარულო ისტორიის დასაწყისი. იმ დღიდან “ინტერი” ჩემი კლუბია. “ფლამენგოც” მიყვარს, “სან პაულუც” და “კორინთიანსიც”, მაგრამ “ინტერი” ჩემთვის განსაკუთრებულია.
იტალიური პრესა? ეს ცალკე ისტორიაა. ჰაჰაჰ.
თუმცა, “ინტერი” საუკეთესო კლუბია.
ახლაც მბურძგლავს, როდესაც ამღერებულ “სან სიროს” ვიხსენებ.
(სიმღერები)
Che confusione
Sarà perché tifiamo
Un giocatore
Che tira bombe a mano
Siam Tutti in piedi
per questo brasiliano
batti le mani
che in campo c’è Adriano
ბიჭი ფაველადან იტალიის იმპერატორი გახდა? ჯერ ამდენიც არ გამიკეთებია. ყველა მეფესავით მეპყრობა. სიგიჟე იყო. მახსოვს, რიოდან ჩემი ოჯახი ჩამოვიდა და როდესაც ოჯახს ვახსენებ, ვერ მიხვდები, რაზეა საუბარი. მე ვგულისხმობ ოჯახს ბრაზილიურ სტილში. მარტო დედ-მამა კი არა, მთელი 44 კაცი ჩამოვიდა: ბიძაშვილები, დეიდები, ბიძები, ჩემი ბიჭები.
თვითმფრინავში მთელი უბანი ჩაჯდა.
ეს პრეზიდენტმა, ლეგენდარულმა მასიმო მორატიმაც გაიგო და თქვა: “ბიჭისთვის განსაკუთრებული მომენტია. მისი ოჯახისთვის ავტობუსი მოიყვანეთ”. მორატიმ საკუთარი ხალხით ავტობუსი და მთელი ტური უზრუნველყო. წარმოგიდგენიათ 44 ბრაზილიელი ტურით იტალიაში? კარგი დრო იყო.
ეს არის მიზეზი, რატომაც არასდროს ვიტყვი აუგს მორატისა და “ინტერის” შესახებ. ყველა კლუბი ასე უნდა იმართებოდეს. ის ზრუნავდა ჩემზე, როგორც პიროვნებაზე.
ვიცი, რასაც ფიქრობ:
“რატომ ჩამოშორდი ფეხბურთს? რატომ მიგვატოვე?”
იტალიაში სულ ამას მეკითხებიან.
ფეხბურთის სამყაროში, ალბათ, ყველაზე შეუცნობელი მოთამაშე ვარ. ხალხი სინამდვილეში ვერ ხვდება, რა დამემართა. თქვენ არაზუსტად იცით ჩემი ამბავი. ყველაფერი ძალიან მარტივია.
ცხრადღიან მონაკვეთში ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი დღიდან ყველაზე უბედური დღე დამიდგა,
სამოთხიდან ჯოჯოხეთში მოვხვდი. მართლა.
2004 წლის 25 ივლისი. კოპა ამერიკის ფინალი არგენტინის წინააღმდეგ. თითოეულ ბრაზილიელს ახსოვს ეს დღე. ბოლო წუთები იყო და იმ ნაძირლებთან ვმარცხდებოდით. დაგვცინოდნენ, გვაღიზიანებდნენ, დრო გაჰყავდათ. ლუის ფაბიანოს ყველასთვის მუშტის დარტყმა უნდოდა. ჰაჰაჰა! “დავივიწყოთ ფეხბურთი. დავხოცოთ ეს ნაძირლები!”.
დანარჩენი უბრალოდ პოეზიაა. სიმღერაა.
საჯარიმოში ბურთი შემოვარდა. დაბნეულობა იყო. სხეულები, იდაყვები, ვერაფერს ვხედავდი. ვიღაცას იდაყვიც მოვარტყი. უცებ ბურთი ჩემს ფეხებთან გაჩნდა. საჩუქარი სამოთხიდან.
გავიფიქრე, – ოჰ! მოდი აქ, ლამაზო. მოგატყუებ, თუ გეტყვი, რომ ვიცოდი, სად ვურტყამდი. უბრალოდ მარცხენა ფეხი მაქსიმალურად ძლიერად მოვიქნიე.
კოცნა არგენტინელებს მსუქანი კაცისგან. ბურთი ბადეში გაეხვა. ვერ აღვწერ იმ ემოციებს. დაუჯერებელია.
ანგარიში ჯერ მხოლოდ გათანაბრდა, მაგრამ ვიცოდით, რომ მეტოქე გავტეხეთ. ვიცოდით, რაც მოხდებოდა პენალტებში და მოხდა კიდეც.
ჩვენ ჩემპიონები გავხდით. ჩემი ქვეყნისთვის არგენტინა ასე დავამარცხეთ, ოჯახი მიყურებდა… ალბათ, ეს ჩემი ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი დღე იყო.
ბიჭი გაპარტახებული ჯურღმულებიდან. როგორ არ უნდა ვიფიქრო, რომ ღმერთმა სამოთხიდან ხელი დაბლა ჩამოსწია და ჩემს ცხოვრებას შეეხო?
ეს გაკვეთილია ყველასთვის. მნიშვნელობა არ აქვს, ვინ ხარ. შენ შეგიძლია, იყო მსოფლიოს მწვერვალზე, შეგიძლია იყო იმპერატორი – მაგრამ შესაძლოა, ცხოვრება უცბად ასეც შეიცვალოს…
2004 წლის 4 აგვისტო. ცხრა დღის შემდეგ. “ინტერში” დავბრუნდი. სახლიდან დამირეკეს. მითხრეს, რომ მამა გარდაიცვალა. გულის შეტევა.
არ მინდა ამ თემაზე ლაპარაკი, მაგრამ გეტყვი, რომ იმ დღიდან ფეხბურთი ისე აღარ მიყვარდა, როგორც მანამდე. მამას უყვარდა ფეხბურთი და მეც მიყვარდა. ეს იყო ჩემი ბედი. როდესაც ვთამაშობდი, ვთამაშობდი ოჯახისთვის. როდესაც გოლი გამქონდა, გამქონდა ოჯახისთვის. მამის გარდაცვალების შემდეგ ფეხბურთი ისეთი აღარ იყო.
ოკეანის გამოღმა ვიყავი, იტალიაში, ოჯახისგან მოშორებით და ამას ვერ გავუმკლავდი. დეპრესიაში ჩავვარდი, სმა დავიწყე. ვარჯიში აღარ მინდოდა. “ინტერში” აღარაფერი მესაქმებოდა. შინ წასვლა მინდოდა.
სიმართლე გითხრათ, მიუხედავად იმისა, რომ ამ რამდენიმე წლის განმავლობაში სერია A-ში ბევრი გოლი გავიტანე და მიუხედავად იმისა, რომ ფანებს მართლა ძალიან ვუყვარდი, სიხარულის გრძნობა გამქრალი მქონდა. მამის გამო, გესმის? არ შემეძლო ღილაკისთვის თითის დაჭერა და ისევ ძველებურად ყოფნა.
ყველა ტრავმას არ აქვს ფიზიკური სახე, გესმის?
2011 წელს აქილევსის მყესი დავიშავე და მივხვდი, რომ ფიზიკური თვალსაზრისით ყველაფერი დასრულდა. ოპერაციის გაკეთება და რეაბილიტაცია შეგიძლია, მაგრამ ისეთი ვეღარ იქნები. ჩემი ფეთქებადობა გაქრა, ბალანსი დავკარგე. დღემდე კოჭლობით დავდივარ, კოჭში ხვრელი დღემდე მაქვს.
იგივე იყო მამის გარდაცვალებისას. უბრალოდ მაშინ იარა ჩემს შიგნით იყო.
“რა მოუვიდა ადრიანოს?”
ძმაო, ეს ძალიან მარტივია.
ერთი ხვრელი კოჭში მაქვს, მეორე კი – სულში.
2008 წელს “ინტერში” მოურინიო მოვიდა და ყველაფერი გაბევრდა. ჟურნალისტები ყველგან დამდევენ, მოურინიო კი მეუბნება: “ჯანდაბა! ბიჭო, ჩემს გაგიჟებას აპირებ?”
არა, ღმერთო, აქედან წამიყვანე. ვერ გავუმკლავდი.
ეროვნულ ნაკრებში გამომიძახეს და სანამ წავიდოდი, მოურინიომ მკითხა: “აღარ დაბრუნდები, ხომ?”
“შენ უკვე ყველაფერი იცი”.
ცალმხრივი ბილეთი, ძმაო.
პრესას ზოგჯერ არ ესმის, რომ ჩვენც ადამიანები ვართ. დიდი წნეხია, იყო იმპერატორი. მე არსაიდან მოვედი. მე ვიყავი ბიჭი, რომელსაც უბრალოდ ფეხბურთის თამაში, შემდეგ კი სმა და ბიჭებთან ერთად ხეტიალი მინდოდა. დღეს ასეთ რამეს ბევრი ფეხბურთელისგან ვეღარ გაიგებ, რადგან ყველაფერი გასერიოზულდა, საკმაოდ დიდი ფული შემოვიდა. სიმართლე რომ ვთქვა, მე ყოველთვის ფაველაში მყოფი ბიჭი ვიყავი.
ჟურნალისტები ამბობდნენ, რომ გავქრი. ისინი ამბობდნენ, რომ ფაველაში დავბრუნდი, ნარკოტიკებზე ვარ… მსგავსი გიჟური ისტორიები. მათ ფოტო გამოაქვეყნეს და თქვეს, რომ განგსტერებით გარშემორტყმული ვიყავი და რომ ჩემი ამბავი ტრაგედიაა. მეცინება, რადგან არ იციან, რაზე ლაპარაკობენ.
მე ჩემს ხალხს, ჩემს მეგობრებსა და ჩემს საზოგადოებას დავუბრუნდი. არ მინდოდა გორაზე მდებარე ციხე-სიმაგრეში, ხალხისგან მოშორებით ცხოვრება. მე დავუბრუნდი იმ ადამიანებს, რომლებიც ჯერ კიდევ მაშინ მიცნობდნენ, როდესაც “ადირანო” ვიყავი და როდესაც ავტობუსში პოპკორნს ვჭამდი.
რა თქმა უნდა, ყველაფერს აქვს თავისი ფასი. ფორმაში არც ფიზიკურად და არც მენტალურად აღარ ვიყავი. ვხვდებოდი, რომ დახმარება მჭირდებოდა. “სან პაულუში” მივედი, დახმარების მიღება კლუბის ცენტრში შემეძლო. მაშინ “სან პაულუს” მსოფლიოს საუკეთესო ექიმები ჰყავდა. დეპრესიასთან ბრძოლა ფსიქოლოგთან სეანსებით დავიწყე.
აქ სიყვარულით კიდევ ერთხელ უნდა ვახსენო მორატი, რადგან მან იცოდა, რას განვიცდიდი და ჩემს სივრცეს ყოველთვის მიტოვებდა. რამდენჯერმე ჩამოვედი ბრაზილიაში იტალიიდან. მორატის მაინც ვერ მოვატყუებდი.
ერთ დღესაც მორატიმ თავისთან მიხმო.
– თავს როგორ გრძნობ? – უბრალოდ აღარ შემიძლია. ბრაზილიაში უნდა დავრჩე.
მორატიმ თანხმობა განაცხადა. მან მშვიდად გამომიშვა და ამისთვის დიდ პატივს ვცემ.
“ადრიანომ მილიონები დათმო შინ დასაბრუნებლად”.
დიახ, შეიძლება მილიონები დავთმე, მაგრამ რა ფასს დაადებთ თქვენს სულს? რამდენს გადაიხდით იმისთვის, რომ თქვენი რაობა დაიბრუნოთ?
მამაჩემის სიკვდილმა გამტეხა. თავის დაბრუნება მინდოდა. ნარკოტიკებზე არ ვყოფილვარ. ვსვამდი თუ არა? კი, რა თქმა უნდა. ჯანდაბა! ვსვამდი. გაგიმარჯოს, ძმაო. შარდს თუ შემიმოწმებენ, ნარკოტიკის ნატამალს ვერ მიპოვნიან. ნარკოტიკს იმ დღეს გავიკეთებ, როდესაც დედა და ბებია გარდამეცვლება. აი, ალკოჰოლს კი ნამდვილად აღმოაჩენენ.
როდესაც “ფლამენგოში” დავბრუნდი, იმპერატორობა აღარ მინდოდა. მინდოდა, ვყოფილიყავი ადრიანო. იმ სილაღის დაბრუნება მინდოდა და დავიბრუნე კიდეც. ზოგჯერ ვარჯიშებზე არა ფეხბურთისთვის, არამედ დასალევად მივდიოდით. როგორც კი ვარჯიშიდან გვათავისუფლებდნენ, წვეულება იწყებოდა. ყველას ცოლმა იცოდა ჩვენი ეს შეთანხმება. იცოდნენ, რომ სახლებში შუაღამისას დავბრუნდებოდით. ჰაჰაჰ.
როცა მეორე დღეს ვარჯიშზე ვიღაცას უჭირდა, მას სხვა ეხმარებოდა: “ნუ ღელავ, ძმაო. შენ მაგივრადაც მე ვირბენ”.
ყველაფერს ერთად ვაკეთებდით.
და ჩვენ გავიმარჯვეთ. “ფლამენგომ” 17-წლიანი პაუზის შემდეგ ლიგის თასი მოიგო. ეს განსაკუთრებული მოვლენა იყო.
მამაჩემის გარდაცვალების შემდეგ ძველებური ადრიანო აღარ დაბრუნებულა, მაგრამ იმ სეზონში შინ ვიყავი და სილაღეს ვგრძნობდი. ისევ ადრიანო ვიყავი.
ადრიანო იყო ბიჭი ფაველადან.
ადრიანო იყო ავტობუსში ბებიასთან ერთად მჯდარი ბიჭი.
ადრიანო იყო ბიჭი, რომელსაც “ფლამენგოდან” აგდებდნენ.
ადრიანო იყო ბიჭი, რომელმაც იბრძოლა.
მე ყოველთვის ეს ადამიანი ვიყავი. ფული, დიდება, აღიარება… ეს ყველაფერი ვერ შეცვლის იმას, როგორიც ხარ დაბადებით.
მსოფლიოს ჩემპიონატი ვერ მოვიგე.
ლიბერტადორესის თასი ვერ მოვიგე.
მაგრამ იცი, რას გეტყვი? დანარჩენი ყველაფერი მოვიგე და მე ცხოვრებისეული ჯოჯოხეთი გამოვიარე, ძმაო.
ვამაყობ, რომ იმპერატორი ვიყავი, მაგრამ ადრიანოს გარეშე იმპერატორად ყოფნას აზრი არ აქვს.
ადრიანო გვირგვინს არ ატარებს. ადრიანო არის ბიჭი ღარიბი უბნიდან, რომელსაც შეეხო ღმერთი.
ახლა გესმის? ხედავ?
ადრიანო ფაველაში არ ჩაკარგულა. ის უბრალოდ სახლში წავიდა.
ბრაზილიის ნაკრებისა და მილანის “ინტერის” ყოფილმა თავდამსხმელმა ადრიანომ ერთსაათიანი ვიდეომონოლოგი ჩაწერა, რომელშიც განვლილი ცხოვრებისა და კარიერის საინტერესო, ბევრისთვის უცნობ ეპიზოდებს იხსენებს. გთავაზობთ ბრაზილიელის მონათხობს ორ ნაწილად.
იცით, რამდენჯერ მინახავს ასეთი სათაურები? ჯანდაბა.
აი, აქ ვარ. თქვენ წინ ვდგავარ ღიმილით.
გაინტერესებთ სინამდვილე? პირდაპირ ჩემგან. ყოველგვარი სისულელეების გარეშე. მაშინ სკამი მოიდგი. ადრიანოს შენთვის მოსაყოლი აქვს.
ფაველა
თვითონ სიტყვასაც კი ხალხი არასწორად იგებს. მათ არ ესმით. ისინი ყოველთვის ბნელ სურათებს ხატავენ. მათთვის ფაველა ყოველთვის ტკივილსა და უბედურებას ნიშნავს.
ჰო, ზოგჯერ ასეა, მაგრამ – მთლად ასეც არა. როდესაც ფაველაში გატარებულ ბავშვობაზე ვფიქრობ, ის სილაღე მახსენდება, რომელიც მაშინ მქონდა: ცაში აფრენილი ფრანები, სათამაშო ბზრიალები, ქუჩის ფეხბურთი. აი, ესაა ნამდვილი ბავშვობა და არა ის, რასაც დღევანდელი ბავშვები აკეთებენ – მუდმივი კაკუნი ეკრანზე.
გარშემორტყმული ვიყავი ჩემი ოჯახით, ჩემი ხალხით. საზოგადოებაში გავიზარდე.
არ განვიცდიდი. მე ვცხოვრობდი.
მისმინე, კარიერის განმავლობაში ბევრი ფული გამოვიმუშავე, მაგრამ რამდენს გადაიხდიდი იმისთვის, რომ ეს სილაღე დაგიბრუნდეს? გესმის, რასაც ვგულისხმობ?
ბურთი მუდამ ფეხთან მქონდა. იქ ღმერთმა დამიგდო. როდესაც შვიდი წლის ვიყავი, ოჯახის წევრებმა ცოტაოდენი ფული შეაგროვეს, რათა “ფლამენგოს” აკადემიაში მეთამაშა. ჯანდაბა! ფაველადან “ფლამენგომდე”??? წავედით! ფეხსაცმელები ჩავიცი, მაგრამ სად არის ავტობუსის გაჩერება?
ეს ყველაფერი სიგიჟეს ჰგავდა. ჩვენ პენიაში ვცხოვრობდით და რიოს თუ იცნობ, გეცოდინება, რომ პენიადან გავეაში მდებარე ფლამენგოს სკოლამდე საკმაოდ გრძელი გზაა. პატარა ბიჭი ვიყავი, თან ვიღაც უნდა გამომყოლოდა.
აქ ჩნდება ბებია. მის გარეშე ჩემი ცხოვრება არ იქნებოდა. თქვენ ადრიანო არ გეცოდინებოდათ.
მისმინე, შენ არ იცი, როგორი და რა ხასიათის ქალია. ის ლეგენდაა! პატარა ამბავს მოგიყვები…
“ინტერში” თამაშის დროს, ჟურნალისტები მუდამ თან დამყვებოდნენ. ჩემს სახლთანაც იყვნენ დაბანაკებულნი და იქიდან ფეხს არ იცვლიდნენ. თავს ხაფანგში გაბმულად ვგრძნობდი. მაშინ ბებია ჩემთან დარჩა. დავინახე, რომ სამზარეულოში იყო და გაზქურაზე წყალს ადუღებდა.
– რა ხდება, ბებია? რას აკეთებ? – არა, საყვარელო. არაფერს ვამზადებ.
დიდი ქვაბი ედგა, თითქოს მაკარონი უნდა მოეხარშა.
– მე უბრალოდ გარეთ მყოფი მეგობრებისთვის საჩუქარს ვამზადებ. – რა? ხომ არ გაგიჟებულხარ? ამას არ გააკეთებ!!! – არა. ჩვენი მეგობრებისთვის უბრალოდ პატარა შხაპის გაკეთებას ვაპირებ. წყალი თბილია და მოეწონებათ.
ჰაჰაჰ! ჯანდაბა! ამის გაკეთებას სერიოზულად აპირებდა. ძლივს დავამშვიდე. ასეთ რამეს ამბობდა: “ჩემი ბიჭუნას შეწუხება უნდა შეწყვიტონ. მე მათ გაკვეთილს ჩავუტარებ!”
აი, ჩემი ბებია. ახლა გესმის?
ბავშვობაში ვარჯიშებზე ყოველდღე ის მომყვებოდა ავტობუსით. რა თქმა უნდა, ბევრი ფული არ გვქონდა და რაღაც რომ მეჭამა, პოპკორნს ამზადებდა ხოლმე. ზოგჯერ კი თეთრ პურს ნაჭერს მოაჭრიდა და შუაში შაქარს მოაყრიდა. ეს იყო მაშინ ჩვენი ძირითადი საჭმელი. ეს იყო, რისი საშუალებაც გვქონდა, მაგრამ ზოგჯერ ამ უბრალო საკვებს საუკეთესო გემო აქვს. ასე არ არის? მით უფრო მაშინ, როდესაც მშიერი ხარ. იმ პოპკორნს მართლაც ღვთიური გემო ჰქონდა.
რას აკეთებდა ბებია, როდესაც ვარჯიშზე მიმიყვანდა? ლამაზ კაფეში ჯდებოდა და ჩაის სვამდა? არა, ის იქვე ჩერდებოდა და საათობით უყურებდა ჩემს ვარჯიშს.
ყველაზე სასაცილო კი ის იყო, რომ ბებია ჩემს სახელს სწორად ვერასდროს ამბობდა. ის მუდამ “ადირანოს” მეძახდა.
ვარჯიშზე ის სხვა ბიჭებს უყვიროდა: “ჰეი! ბურთი ადირანოს მიეცით! რას აკეთებ, ძვირფასო? მიეცი ბურთი ადირანოს!”
მე კი მისი დაწყნარება მიწევდა: “დამშვიდდი, ბებია. ასე ნუ ლაპარაკობ”.
შემდეგ ავტობუსით შინ ვბრუნდებოდით და ანალიზის კეთებაც იწყებოდა.
“ადირანო, ასე რატომ დარბიხარ? რატომ არ გადახვედი მეორე მხარეს? არ მესმის, რატომ არ დაარტყი, საყვარელო”.
ჰაჰაჰ! ის იყო მოურინიო მოურინიომდე.
ამ რუტინაში ვიყავით რვა წლის განმავლობაში. ყოველდღე, ერთად. ამას არასოდეს დავივიწყებ. არასოდეს, არასოდეს, არასოდეს. არც კი ვიცი, რამდენი საათი მაქვს ბებიასთან ერთად ავტობუსში გატარებული. ეს იყო ჩვენი მთელი ცხოვრება. როდისღა ვსწავლობდი? გასაკვირი არ არის, რომ მეხუთე კლასში სამჯერ ჩავრჩი.
ბებიამ სიცოხლე შესწირა, რათა ფეხბურთელი ვყოფილიყავი და ერთ დღესაც არსაიდან ეს ოცნება თითქმის დაგვენგრა.
15 წლის ვიყავი, “ფლამენგო” გუნდიდან ჩემს გამოშვებას აპირებდა. სერიოზულად. საქმე იმაში გახლდათ, რომ თავიდან მე მარცხენა მცველი ვიყავი და საკმაოდ სწრაფად ვიზრებოდი. ალბათ, ბევრი პოკორნის დამსახურება იყო. წარმოგიდგენიათ ადრიანო მარცხენა მცველად? წლის ბოლოს მწვრთნელებმა ყველა ბავშვი შეგვკრიბეს და ორ რიგად გაგვანაწილეს.
მარცხენა რიგი გუნდიდან გაშვებულია. მარჯვენა რიგი რჩება.
ჩემი განაწილების ჯერი მოვიდა. მე მარცხენა რიგისკენ მიმითითეს. ნახვამდის.
როდესაც რიგისკენ მივემართებოდი, ღვთის წყალობით, ერთ-ერთმა მწვრთნელმა დაიძახა: “არა, არა. ადრიანო ჯერჯერობით ჩვენთან რჩება”.
დაუჯერებელია, არა? როდესაც ღმერთის ხელი ჩვენს ცხოვრებაში ერევა, ამის ახსნა შეუძლებელია.
ვიცოდი, რომ საქმე გადარჩენაზე იყო. როდესაც პოზიცია შემიცვალეს და წინ წამწიეს, ვხვდებოდი, რომ ეს ჩემი უკანასკნელი შანსი იყო.
მე ვიბრძოლე. ყველა მოვისროლე, ვინც წინ აღმიდგა.
სხვა საქმეა, რომ ეს უცხოებს არ ესმით. თავდამსხმელი რბოლაში არ არის. როდესაც ბურთი შენამდე მოდის და წინ ორი დიდი ცენტრალური მცველი გყავს, რომლებიც შენი მოკვლისთვის მზად არიან, ამას რბოლა არ ჰქვია.
ეს არის ბრძოლა. ეს არის ქუჩური ბრძოლა.
რისი გაკეთება შემეძლო? მე ჩემ წინ მდგარი ყველა ლაწირაკი მოვიშორე!
მადლობა ღმერთს, “ფლამენგომ” თავდამსხმელად შემინარჩუნა. ორიოდე წელიწადში კი, 17 წლის ასაკში, პირველ გუნდში ვარჯიშის შანსიც მივიღე, მაგრამ ახლა უკვე ზრდასრული მამაკაცების წინააღმდეგ მიწევდა თამაში. ისინი თავიანთი ოჯახების შესანახად თამაშობენ. ეს სულ სხვა დონეა. მე ყველასთვის უნდა დამემტკიცებინა, რომ მათ ჩემი დაჩაგვრა არ შეეძლოთ. არასდროს დავივიწყებ ერთ ეპიზოდს: 11 11-ზე ვთამაშობდით, ბურთი წინ და უკან დაგორავდა. არაფერი ხდებოდა. უცებ ბურთი საჯარიმოში მივიღე. თითქოს ციდან ჩამოვარდა. მცველები მომვარდნენ, მე ისინი მოვიშორე. შემოვტრიალდი და ჩემ წინ მდგარი კარი დავინახე. ბურთი მარცხენა ფეხზე მქონდა და კი იცი, რასაც ასეთ დროს დავაპირებდი, ძმაო.
ვერც კი ავხსნი. თითქოს ღმერთმა სამოთხიდან თითი ჩამოსწია და ბუცს შეეხო. თვალები დავხუჭე და რაც ძალი და ღონე მქონდა დავარტყი.
ბახ!!!
ბურთი ძელს მოხვდა და ჰაერში ჩიტივით აფრინდა.
ღმერთს გეფიცები, ბურთმა მოედნის ცენტრამდე იფრინა. არ გეხუმრები. ყველას ვუყურებდი სახეზე, ფეხბურთელებს, მწვრთნელებს, ყველას.
თითქოს ისინი ფიქრობდნენ: “ო, ჯანდაბა, აი ეს არის ბიჭი!”
მე მადლობას ვუხდიდი ზეციურ მამას ამ საჩუქრისთვის.
რამდენიმე თვეში ეროვნულ ნაკრებში გამომიძახეს. ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა. მაშინ მშობლებთან ერთად ჯერ კიდევ ფაველაში ვცხოვრობდი. როდესაც ტელევიზორში გაფართოებული შემადგენლობა გამოაცხადეს, ძილბურანში ვიყავი.
ბრაზილიისა და ტრინიდადისა და ტობაგოს ქალთა ნაკრებებს შორის საერთაშორისო ტურნირზე გამართულ შეხვედრაში “სელესაოს” თავდამსხმელმა მარტამ ხუთი გოლი გაიტანა.
მისთვის ეს ეროვნულ ნაკრებში ჩატარებული მეასე შეხვედრა გამოდგა, თუმცა ეს მატჩი მხოლოდ ამ ფაქტით არ იყო გამორჩეული. “ოქროს ბურთის” ხუთგზის მფლობელმა ნაკრებში გატანილი გოლების რაოდენობა 98 ბურთამდე გაზარდა, რითაც პელეს გაუსწრო. მამაკაცთა შორის მსოფლიოს სამგზის ჩემპიონმა 114 სანაკრებო მატჩი 95 გოლი გაიტანა.
დღეს ლეგენდარული ბრაზილიელი ფეხბურთელი პელე იუბილარია. ფეხბურთის მეფეს 75 წელი შეუსრულდა.
პელე თამაშობდა “სანტოსისა” და “ნიუ-იორკ კოსმოსის” რიგებში. ბრაზილის ნაკრებში ჩატარებულ 92 მატჩში თავდამსხმელმა 77 გოლი გაიტანა. პელე ნაკრებთან ერთად სამჯერ გახდა მსოფლიოს ჩემპიონი, “სანტოსში” კი 6-ჯერ მოიგო ბრაზილიის თასი, ორჯერ კი ლიბერტადორესის თასსა და და საკონტინენტთაშორისო თასს დაეუფლა. საერთო ჯამში, ბრაზილიურ კლუბში ჩატარებულ 496 მატჩში პელე გოლით 504-ჯერ გამოირჩა.
ფიფას ვერსიით პელე XX საუკუნის საუკეთესო ფეხბურთელად დასახელდა, საერთაშორისო ოლიმპიურმა კომიტეტმა კი ბრაზილიელი საუკუნის საუკეთესო სპორტსმენად ცნო.
ბრაზილიის ნაკრების მთავარ მწვრთნელ კარლოს დუნგას უახლოეს პერიოდში შესაძლოა, პოსტი დაატოვებინონ.
ბრაზილიის ფეხბურთის ფედერაციაში უკმაყოფილონი არიან 2018 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატის შესარჩევ ციკლში “სელესაოს” შედეგებით. ბრაზილიის ნაკრები პირველ ტურში ჩილესთან ანგარიშით 0:2 დამარცხდა, მეორე ტურში კი ვენესუელა 3:1 დაამარცხა. შესაძლოა, არგენტინის ნაკრების წინააღმდეგ 14 ნოემბერს გასამართი მატჩი დუნგასთვის გადამწყვეტი გამოდგეს.
შეგახსენებთ, რომ კარლოს დუნგას კოპა ამერიკაზე წარუმატებელი გამოსვლის გამო ჯერ კიდევ ზაფხულში უპირებდნენ გათავისუფლებას, თუმცა მაშინ გადაწყვიტეს, რომ მისთვის კიდევ ერთი შანსი მიეცათ.
ბრაზილიის ნაკრების მთავარმა მწვრთნელმა კარლოს დუნგამ 2018 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატის შესარჩევ ეტაპზე ოქტომბერში გასამართი მატჩებისთვის განაცხადში “სან პაულუს” თავდამსხმელ ალეშანდრე პატოს არ უხმო. “სელესაოს” თავკაცმა მის ნაცვლად გუნდში “სანტოსის” 35 წლის ფორვარდი რიკარდო ოლივეირა მიიწვია.
“ოლივეირა ბრაზილიის ჩემპიონატის საუკეთესო ბომბარდირია. იგი იტანს როგორც მარჯვენა, ასევე მარცხენა ფეხით, საჯარიმო მოედნიდან და მის გარედან, საშინაო და გასვლით მატჩებში. რიკარდო ცენტრალური თავდამსხმელის პოზიციაზე თამაშობს და ჩვენც სწორედ ამ ამპლუის ფეხბურთელი გვჭირდება. პატო ფლანგზე მოქმედებს, სადაც უკვე გვყავს დუგლას კოსტა.
როდესაც დუგლას კოსტა პირველად გამოვიძახე, ამბობდნენ, რომ იგი სანაკრებო მოთამაშე არ არის, თუმცა მიუნხენის “ბაიერნში” გადასვლის შემდეგ საკმაოდ კარგ ფეხბურთელად ჩამოყალიბდა”, – დუნგას სიტყვებს Goal.com-ი ციტირებს.
ცნობისათვის, ბრაზილიის ჩემპიონატის 28-ე ტურის შემდეგ ბომბარდირთა დავას რიკარდო ოლივეირა 17 გოლით ლიდერობს, პატოს კი 9 გატანილი ბურთი აქვს.
ბრაზილიის ეროვნული გუნდი 9 ოქტომბერს ჩილეში ითამაშებს, 14 ოქტომბერს კი ვენესუელის ნაკრებს დაუხვდება.
ბრაზილიის ნაკრების ყველაზე ცნობილი გულშემატკივარი კლოვის ფერნანდესი 60 წლის ასაკში გარდაიცვალა.
იგი განსაკუთრებით პოპულარული 2014 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატზე გახდა, როდესაც მისი სევდიანი სახის ამსახველმა ვიდეომ მთელი მსოფლიო მოიარა.
როდესაც ტურნირის ნახევარფინალურ ეტაპზე ბრაზილიისა და გერმანიის ნაკრებებს შორის გამართულ მატჩში (1:7) ანგარიში გამანადგურებელი გახდა, კლოვის ფერნანდესმა მსოფლიოს ჩემპიონატის მინიატურული თასი გერმანელ გულშემატკივარს აჩუქა და თან უთხრა: “ჩემთვის ეს იოლი არ არის, მაგრამ თქვენ ეს დაიმსახურეთ. გილოცავთ! წაიღე ეს თასი ფინალურ მატჩზე”.
კლოვის ფერნანდესი მსოფლიოს ჩემპიონატის შვიდ სხვადასხვა ფინალურ შეხვედრასა და 60-ზე მეტ ქვეყანაში “სელესაოს” მონაწილეობით გამართულ 150-ზე მეტ მატჩს არის დასწრებული. მას მეტსახელად “გაუჩო და კოპასაც” ეძახდნენ.
კლოვის ფერნანდესს ცხრა წლის წინათ სიმსივნის დიაგნოზი დაუსვეს.
“ორლანდო სიტის” ნახევარმცველმა რიკარდო კაკამ ბრაზილიის ნაკრებში დაბრუნებით კმაყოფილება გამოხატა. შეგახსენებთ, რომ 33 წლის ფეხბურთელი კოსტა რიკის ნაკრების წინააღმდეგ გამართულ ამხანაგურ მატჩში გამოიძახეს. იგი მოედანზე შეხვედრის 67-ე წუთზე შევიდა.
“ვამაყობ, რომ ეროვნულ ნაკრებში დავბრუნდი. განსაკუთრებით სასიამოვნოა ბრაზილიის ჰიმნისა და გულშემატკივართა მხრიდან მხარდამჭერი შეძახილების მოსმენა. ვთვლი, რომ შემიძლია გუნდს დავეხმარო როგორც ამ მოკლე პერიოდში, ასევე საშუალოვადიან პერსპექტივაში. კარგია, თუ მწვრთნელი მიიჩნევს, რომ ნაკრებს გამოვადგები”, – კაკას სიტყვები “გლობომ” გამოაქვეყნა.
ბრაზილიის ეროვნული გუნდი მორიგ ამხანაგურ მატჩს 9 სექტემბერს, აშშ-ის ნაკრების წინააღმდეგ ჩაატარებს.
ბრაზილიის ნაკრების ყოფილი ნახევარმცველი რონალდინიო კარიერას სამშობლოში გააგრძელებს. 35 წლის ფეხბურთელი “ფლუმინენსეს” ღირსებას დაიცავს. კლუბმა უკვე ოფიციალურად დაადასტურა ეს ინფორმაცია. ტრანსფერის დეტალები ჯერჯერობით არ ხმაურდება.
შეგახსენებთ, რომ რონალდინიო უკანასკნელად მექსიკურ “კერეტაროში” თამაშობდა. ბრაზილიელი ფეხბურთელის თავისთან გადაბირებას თურქული “ანთალიასპორი” ცდილობდა.
რონალდინიო “ფლუმინენსეში” 10-ნომრიანი მაისურით ითამაშებს. ფეხბურთელმა კლუბთან კონტრაქტი 2016 წლის ბოლომდე გააფორმა.
ბრაზილიის ჩემპიონატის მე-12 ტურის შემდეგ “ფლუმინენსეს” სატურნირო ცხრილში მეორე ადგილი უკავია.
