ადრიანოს ისტორია (II ნაწილი)

ბრაზილიის ნაკრებისა და მილანის “ინტერის” ყოფილმა თავდამსხმელმა ადრიანომ ერთსაათიანი ვიდეომონოლოგი ჩაწერა, რომელშიც განვლილი ცხოვრებისა და კარიერის საინტერესო, ბევრისთვის უცნობ ეპიზოდებს იხსენებს. გთავაზობთ ბრაზილიელის მონათხობის მეორე მონაკვეთს.


“როდესაც იტალიაში ჩავედი, ვერ ვხვდებოდი, რა ხდებოდა ჩემს თავს. ისეთ ბიჭებს შევცქეროდი, როგორებიცაა ზეედორფი, რონალდო, ძანეტი, ტოლდო. ჯანდაბა. მე ამ ბიჭებს ვაღმერთებ. ზეედორფი გასახდელში ტანზემოთ შიშველი დადის, სხეულზე ცხიმი მინიმუმამდე აქვს დაყვანილი. პატივისცემა!!!

არასოდეს დამავიწყდება მადრიდის “რეალთან” “ბერნაბეუზე” ჩატარებული ამხანაგური მატჩი. შეცვლაზე შევედი. საჯარიმოს მისადგომებთან ჯარიმის დარტყმის უფლება მოვიპოვეთ და ბურთთან მე მივედი. რატომაც არა? უკნიდან ვიღაც მიახლოვდება ძახილით: “არა, არა, მე დავარტყამ”.

მატერაცი! დიდი ნაბიჭვარი ვინმეა. ჰაჰა!

კარგად არ მესმოდა, რას ამბობდა, რადგან იტალიური ჯერ არ ვიცოდი, მაგრამ ვხვდებოდი, რომ გაღიზიანებული იყო.

მას სურდა ჯარიმის შესრულება. საუბარში ზეედორფი ჩაერთო, რომელმაც მატერაცის უთხრა: “არა, ამ ბიჭს დავარტყმევინოთ”.

ზეედორფს არავინ ეწინააღმდეგებოდა, მატერაციც განზე გადგა. ვიდეოს თუ ნახავთ, დაინახავთ დოინჯშემორტყმულ მატერაცის, რომელიც, ალბათ, ფიქრობდა: “ახლა ეს ბიჭი ბურთს ზედა იარუსებისკენ გაუშვებს”.

ხალხი ამ ჯარიმის შესახებ მუდამ მეკითხება:

“როგორ? როგორ? როგორ დაარტყი ასე ძლიერად?”

მე კი მათ ვპასუხობ: “არ ვიცი. მე ჩემი მარცხენათი დავარტყი და დანარჩენი ღმერთმა გააკეთა”.

დავარტყი.

ზედა კუთხე.

მართლა ვერ ავხსნი. ეს უბრალოდ მოხდა.

იხილეთ ვიდეო

ეს იყო “ინტერთან” სასიყვარულო ისტორიის დასაწყისი. იმ დღიდან “ინტერი” ჩემი კლუბია. “ფლამენგოც” მიყვარს, “სან პაულუც” და “კორინთიანსიც”, მაგრამ “ინტერი” ჩემთვის განსაკუთრებულია.

იტალიური პრესა? ეს ცალკე ისტორიაა. ჰაჰაჰ.

თუმცა, “ინტერი” საუკეთესო კლუბია.

ახლაც მბურძგლავს, როდესაც ამღერებულ “სან სიროს” ვიხსენებ.

(სიმღერები)
Che confusione
Sarà perché tifiamo
Un giocatore
Che tira bombe a mano
Siam Tutti in piedi
per questo brasiliano
batti le mani
che in campo c’è Adriano

ბიჭი ფაველადან იტალიის იმპერატორი გახდა? ჯერ ამდენიც არ გამიკეთებია. ყველა მეფესავით მეპყრობა. სიგიჟე იყო. მახსოვს, რიოდან ჩემი ოჯახი ჩამოვიდა და როდესაც ოჯახს ვახსენებ, ვერ მიხვდები, რაზეა საუბარი. მე ვგულისხმობ ოჯახს ბრაზილიურ სტილში. მარტო დედ-მამა კი არა, მთელი 44 კაცი ჩამოვიდა: ბიძაშვილები, დეიდები, ბიძები, ჩემი ბიჭები.

თვითმფრინავში მთელი უბანი ჩაჯდა.

ეს პრეზიდენტმა, ლეგენდარულმა მასიმო მორატიმაც გაიგო და თქვა: “ბიჭისთვის განსაკუთრებული მომენტია. მისი ოჯახისთვის ავტობუსი მოიყვანეთ”. მორატიმ საკუთარი ხალხით ავტობუსი და მთელი ტური უზრუნველყო. წარმოგიდგენიათ 44 ბრაზილიელი ტურით იტალიაში? კარგი დრო იყო.

ეს არის მიზეზი, რატომაც არასდროს ვიტყვი აუგს მორატისა და “ინტერის” შესახებ. ყველა კლუბი ასე უნდა იმართებოდეს. ის ზრუნავდა ჩემზე, როგორც პიროვნებაზე.

ვიცი, რასაც ფიქრობ:

“რატომ ჩამოშორდი ფეხბურთს? რატომ მიგვატოვე?”

იტალიაში სულ ამას მეკითხებიან.

ფეხბურთის სამყაროში, ალბათ, ყველაზე შეუცნობელი მოთამაშე ვარ. ხალხი სინამდვილეში ვერ ხვდება, რა დამემართა. თქვენ არაზუსტად იცით ჩემი ამბავი. ყველაფერი ძალიან მარტივია.

ცხრადღიან მონაკვეთში ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი დღიდან ყველაზე უბედური დღე დამიდგა,

სამოთხიდან ჯოჯოხეთში მოვხვდი. მართლა.

2004 წლის 25 ივლისი. კოპა ამერიკის ფინალი არგენტინის წინააღმდეგ. თითოეულ ბრაზილიელს ახსოვს ეს დღე. ბოლო წუთები იყო და იმ ნაძირლებთან ვმარცხდებოდით. დაგვცინოდნენ, გვაღიზიანებდნენ, დრო გაჰყავდათ. ლუის ფაბიანოს ყველასთვის მუშტის დარტყმა უნდოდა. ჰაჰაჰა! “დავივიწყოთ ფეხბურთი. დავხოცოთ ეს ნაძირლები!”.

დანარჩენი უბრალოდ პოეზიაა. სიმღერაა.

საჯარიმოში ბურთი შემოვარდა. დაბნეულობა იყო. სხეულები, იდაყვები, ვერაფერს ვხედავდი. ვიღაცას იდაყვიც მოვარტყი. უცებ ბურთი ჩემს ფეხებთან გაჩნდა. საჩუქარი სამოთხიდან.

გავიფიქრე, – ოჰ! მოდი აქ, ლამაზო. მოგატყუებ, თუ გეტყვი, რომ ვიცოდი, სად ვურტყამდი. უბრალოდ მარცხენა ფეხი მაქსიმალურად ძლიერად მოვიქნიე.

კოცნა არგენტინელებს მსუქანი კაცისგან. ბურთი ბადეში გაეხვა. ვერ აღვწერ იმ ემოციებს. დაუჯერებელია.

ანგარიში ჯერ მხოლოდ გათანაბრდა, მაგრამ ვიცოდით, რომ მეტოქე გავტეხეთ. ვიცოდით, რაც მოხდებოდა პენალტებში და მოხდა კიდეც.

ჩვენ ჩემპიონები გავხდით. ჩემი ქვეყნისთვის არგენტინა ასე დავამარცხეთ, ოჯახი მიყურებდა… ალბათ, ეს ჩემი ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი დღე იყო.

ბიჭი გაპარტახებული ჯურღმულებიდან. როგორ არ უნდა ვიფიქრო, რომ ღმერთმა სამოთხიდან ხელი დაბლა ჩამოსწია და ჩემს ცხოვრებას შეეხო?

ეს გაკვეთილია ყველასთვის. მნიშვნელობა არ აქვს, ვინ ხარ. შენ შეგიძლია, იყო მსოფლიოს მწვერვალზე, შეგიძლია იყო იმპერატორი – მაგრამ შესაძლოა, ცხოვრება უცბად ასეც შეიცვალოს…

2004 წლის 4 აგვისტო. ცხრა დღის შემდეგ. “ინტერში” დავბრუნდი. სახლიდან დამირეკეს. მითხრეს, რომ მამა გარდაიცვალა. გულის შეტევა.

არ მინდა ამ თემაზე ლაპარაკი, მაგრამ გეტყვი, რომ იმ დღიდან ფეხბურთი ისე აღარ მიყვარდა, როგორც მანამდე. მამას უყვარდა ფეხბურთი და მეც მიყვარდა. ეს იყო ჩემი ბედი. როდესაც ვთამაშობდი, ვთამაშობდი ოჯახისთვის. როდესაც გოლი გამქონდა, გამქონდა ოჯახისთვის. მამის გარდაცვალების შემდეგ ფეხბურთი ისეთი აღარ იყო.

ოკეანის გამოღმა ვიყავი, იტალიაში, ოჯახისგან მოშორებით და ამას ვერ გავუმკლავდი. დეპრესიაში ჩავვარდი, სმა დავიწყე. ვარჯიში აღარ მინდოდა. “ინტერში” აღარაფერი მესაქმებოდა. შინ წასვლა მინდოდა.

სიმართლე გითხრათ, მიუხედავად იმისა, რომ ამ რამდენიმე წლის განმავლობაში სერია A-ში ბევრი გოლი გავიტანე და მიუხედავად იმისა, რომ ფანებს მართლა ძალიან ვუყვარდი, სიხარულის გრძნობა გამქრალი მქონდა. მამის გამო, გესმის? არ შემეძლო ღილაკისთვის თითის დაჭერა და ისევ ძველებურად ყოფნა.

ყველა ტრავმას არ აქვს ფიზიკური სახე, გესმის?

2011 წელს აქილევსის მყესი დავიშავე და მივხვდი, რომ ფიზიკური თვალსაზრისით ყველაფერი დასრულდა. ოპერაციის გაკეთება და რეაბილიტაცია შეგიძლია, მაგრამ ისეთი ვეღარ იქნები. ჩემი ფეთქებადობა გაქრა, ბალანსი დავკარგე. დღემდე კოჭლობით დავდივარ, კოჭში ხვრელი დღემდე მაქვს.

იგივე იყო მამის გარდაცვალებისას. უბრალოდ მაშინ იარა ჩემს შიგნით იყო.

“რა მოუვიდა ადრიანოს?”

ძმაო, ეს ძალიან მარტივია.

ერთი ხვრელი კოჭში მაქვს, მეორე კი – სულში.

2008 წელს “ინტერში” მოურინიო მოვიდა და ყველაფერი გაბევრდა. ჟურნალისტები ყველგან დამდევენ, მოურინიო კი მეუბნება: “ჯანდაბა! ბიჭო, ჩემს გაგიჟებას აპირებ?”

არა, ღმერთო, აქედან წამიყვანე. ვერ გავუმკლავდი.

ეროვნულ ნაკრებში გამომიძახეს და სანამ წავიდოდი, მოურინიომ მკითხა: “აღარ დაბრუნდები, ხომ?”

“შენ უკვე ყველაფერი იცი”.

ცალმხრივი ბილეთი, ძმაო.

პრესას ზოგჯერ არ ესმის, რომ ჩვენც ადამიანები ვართ. დიდი წნეხია, იყო იმპერატორი. მე არსაიდან მოვედი. მე ვიყავი ბიჭი, რომელსაც უბრალოდ ფეხბურთის თამაში, შემდეგ კი სმა და ბიჭებთან ერთად ხეტიალი მინდოდა. დღეს ასეთ რამეს ბევრი ფეხბურთელისგან ვეღარ გაიგებ, რადგან ყველაფერი გასერიოზულდა, საკმაოდ დიდი ფული შემოვიდა. სიმართლე რომ ვთქვა, მე ყოველთვის ფაველაში მყოფი ბიჭი ვიყავი.

ჟურნალისტები ამბობდნენ, რომ გავქრი. ისინი ამბობდნენ, რომ ფაველაში დავბრუნდი, ნარკოტიკებზე ვარ… მსგავსი გიჟური ისტორიები. მათ ფოტო გამოაქვეყნეს და თქვეს, რომ განგსტერებით გარშემორტყმული ვიყავი და რომ ჩემი ამბავი ტრაგედიაა. მეცინება, რადგან არ იციან, რაზე ლაპარაკობენ.

მე ჩემს ხალხს, ჩემს მეგობრებსა და ჩემს საზოგადოებას დავუბრუნდი. არ მინდოდა გორაზე მდებარე ციხე-სიმაგრეში, ხალხისგან მოშორებით ცხოვრება. მე დავუბრუნდი იმ ადამიანებს, რომლებიც ჯერ კიდევ მაშინ მიცნობდნენ, როდესაც “ადირანო” ვიყავი და როდესაც ავტობუსში პოპკორნს ვჭამდი.

რა თქმა უნდა, ყველაფერს აქვს თავისი ფასი. ფორმაში არც ფიზიკურად და არც მენტალურად აღარ ვიყავი. ვხვდებოდი, რომ დახმარება მჭირდებოდა. “სან პაულუში” მივედი, დახმარების მიღება კლუბის ცენტრში შემეძლო. მაშინ “სან პაულუს” მსოფლიოს საუკეთესო ექიმები ჰყავდა. დეპრესიასთან ბრძოლა ფსიქოლოგთან სეანსებით დავიწყე.

აქ სიყვარულით კიდევ ერთხელ უნდა ვახსენო მორატი, რადგან მან იცოდა, რას განვიცდიდი და ჩემს სივრცეს ყოველთვის მიტოვებდა. რამდენჯერმე ჩამოვედი ბრაზილიაში იტალიიდან. მორატის მაინც ვერ მოვატყუებდი.

ერთ დღესაც მორატიმ თავისთან მიხმო.

– თავს როგორ გრძნობ?
– უბრალოდ აღარ შემიძლია. ბრაზილიაში უნდა დავრჩე.

მორატიმ თანხმობა განაცხადა. მან მშვიდად გამომიშვა და ამისთვის დიდ პატივს ვცემ.

“ადრიანომ მილიონები დათმო შინ დასაბრუნებლად”.

დიახ, შეიძლება მილიონები დავთმე, მაგრამ რა ფასს დაადებთ თქვენს სულს? რამდენს გადაიხდით იმისთვის, რომ თქვენი რაობა დაიბრუნოთ?

მამაჩემის სიკვდილმა გამტეხა. თავის დაბრუნება მინდოდა. ნარკოტიკებზე არ ვყოფილვარ. ვსვამდი თუ არა? კი, რა თქმა უნდა. ჯანდაბა! ვსვამდი. გაგიმარჯოს, ძმაო. შარდს თუ შემიმოწმებენ, ნარკოტიკის ნატამალს ვერ მიპოვნიან. ნარკოტიკს იმ დღეს გავიკეთებ, როდესაც დედა და ბებია გარდამეცვლება. აი, ალკოჰოლს კი ნამდვილად აღმოაჩენენ.

როდესაც “ფლამენგოში” დავბრუნდი, იმპერატორობა აღარ მინდოდა. მინდოდა, ვყოფილიყავი ადრიანო. იმ სილაღის დაბრუნება მინდოდა და დავიბრუნე კიდეც. ზოგჯერ ვარჯიშებზე არა ფეხბურთისთვის, არამედ დასალევად მივდიოდით. როგორც კი ვარჯიშიდან გვათავისუფლებდნენ, წვეულება იწყებოდა. ყველას ცოლმა იცოდა ჩვენი ეს შეთანხმება. იცოდნენ, რომ სახლებში შუაღამისას დავბრუნდებოდით. ჰაჰაჰ.

როცა მეორე დღეს ვარჯიშზე ვიღაცას უჭირდა, მას სხვა ეხმარებოდა: “ნუ ღელავ, ძმაო. შენ მაგივრადაც მე ვირბენ”.

ყველაფერს ერთად ვაკეთებდით.

და ჩვენ გავიმარჯვეთ. “ფლამენგომ” 17-წლიანი პაუზის შემდეგ ლიგის თასი მოიგო. ეს განსაკუთრებული მოვლენა იყო.

მამაჩემის გარდაცვალების შემდეგ ძველებური ადრიანო აღარ დაბრუნებულა, მაგრამ იმ სეზონში შინ ვიყავი და სილაღეს ვგრძნობდი. ისევ ადრიანო ვიყავი.

ადრიანო იყო ბიჭი ფაველადან.

ადრიანო იყო ავტობუსში ბებიასთან ერთად მჯდარი ბიჭი.

ადრიანო იყო ბიჭი, რომელსაც “ფლამენგოდან” აგდებდნენ.

ადრიანო იყო ბიჭი, რომელმაც იბრძოლა.

მე ყოველთვის ეს ადამიანი ვიყავი. ფული, დიდება, აღიარება… ეს ყველაფერი ვერ შეცვლის იმას, როგორიც ხარ დაბადებით.

მსოფლიოს ჩემპიონატი ვერ მოვიგე.
ლიბერტადორესის თასი ვერ მოვიგე.

მაგრამ იცი, რას გეტყვი? დანარჩენი ყველაფერი მოვიგე და მე ცხოვრებისეული ჯოჯოხეთი გამოვიარე, ძმაო.

ვამაყობ, რომ იმპერატორი ვიყავი, მაგრამ ადრიანოს გარეშე იმპერატორად ყოფნას აზრი არ აქვს.

ადრიანო გვირგვინს არ ატარებს. ადრიანო არის ბიჭი ღარიბი უბნიდან, რომელსაც შეეხო ღმერთი.

ახლა გესმის? ხედავ?

ადრიანო ფაველაში არ ჩაკარგულა. ის უბრალოდ სახლში წავიდა.


იხილეთ ირველი ნაწილი.

ადრიანოს ისტორია (I ნაწილი)

ბრაზილიის ნაკრებისა და მილანის “ინტერის” ყოფილმა თავდამსხმელმა ადრიანომ ერთსაათიანი ვიდეომონოლოგი ჩაწერა, რომელშიც განვლილი ცხოვრებისა და კარიერის საინტერესო, ბევრისთვის უცნობ ეპიზოდებს იხსენებს. გთავაზობთ ბრაზილიელის მონათხობს ორ ნაწილად.


“ამბობდნენ, რომ გავქრი.

“ადრიანო მილიონებს დაშორდა”.
“ადრიანო ნარკოტიკებზეა”.
“ადრიანო ფაველებში გაუჩინარდა”.

იცით, რამდენჯერ მინახავს ასეთი სათაურები? ჯანდაბა.

აი, აქ ვარ. თქვენ წინ ვდგავარ ღიმილით.

გაინტერესებთ სინამდვილე? პირდაპირ ჩემგან. ყოველგვარი სისულელეების გარეშე. მაშინ სკამი მოიდგი. ადრიანოს შენთვის მოსაყოლი აქვს.

ფაველა
თვითონ სიტყვასაც კი ხალხი არასწორად იგებს. მათ არ ესმით. ისინი ყოველთვის ბნელ სურათებს ხატავენ. მათთვის ფაველა ყოველთვის ტკივილსა და უბედურებას ნიშნავს.

ჰო, ზოგჯერ ასეა, მაგრამ – მთლად ასეც არა. როდესაც ფაველაში გატარებულ ბავშვობაზე ვფიქრობ, ის სილაღე მახსენდება, რომელიც მაშინ მქონდა: ცაში აფრენილი ფრანები, სათამაშო ბზრიალები, ქუჩის ფეხბურთი. აი, ესაა ნამდვილი ბავშვობა და არა ის, რასაც დღევანდელი ბავშვები აკეთებენ – მუდმივი კაკუნი ეკრანზე.

გარშემორტყმული ვიყავი ჩემი ოჯახით, ჩემი ხალხით. საზოგადოებაში გავიზარდე.

არ განვიცდიდი. მე ვცხოვრობდი.

მისმინე, კარიერის განმავლობაში ბევრი ფული გამოვიმუშავე, მაგრამ რამდენს გადაიხდიდი იმისთვის, რომ ეს სილაღე დაგიბრუნდეს? გესმის, რასაც ვგულისხმობ?

ბურთი მუდამ ფეხთან მქონდა. იქ ღმერთმა დამიგდო. როდესაც შვიდი წლის ვიყავი, ოჯახის წევრებმა ცოტაოდენი ფული შეაგროვეს, რათა “ფლამენგოს” აკადემიაში მეთამაშა. ჯანდაბა! ფაველადან “ფლამენგომდე”??? წავედით! ფეხსაცმელები ჩავიცი, მაგრამ სად არის ავტობუსის გაჩერება?

ეს ყველაფერი სიგიჟეს ჰგავდა. ჩვენ პენიაში ვცხოვრობდით და რიოს თუ იცნობ, გეცოდინება, რომ პენიადან გავეაში მდებარე ფლამენგოს სკოლამდე საკმაოდ გრძელი გზაა. პატარა ბიჭი ვიყავი, თან ვიღაც უნდა გამომყოლოდა.

აქ ჩნდება ბებია. მის გარეშე ჩემი ცხოვრება არ იქნებოდა. თქვენ ადრიანო არ გეცოდინებოდათ.

მისმინე, შენ არ იცი, როგორი და რა ხასიათის ქალია. ის ლეგენდაა! პატარა ამბავს მოგიყვები…

“ინტერში” თამაშის დროს, ჟურნალისტები მუდამ თან დამყვებოდნენ. ჩემს სახლთანაც იყვნენ დაბანაკებულნი და იქიდან ფეხს არ იცვლიდნენ. თავს ხაფანგში გაბმულად ვგრძნობდი. მაშინ ბებია ჩემთან დარჩა. დავინახე, რომ სამზარეულოში იყო და გაზქურაზე წყალს ადუღებდა.

– რა ხდება, ბებია? რას აკეთებ?
– არა, საყვარელო. არაფერს ვამზადებ.

დიდი ქვაბი ედგა, თითქოს მაკარონი უნდა მოეხარშა.

– მე უბრალოდ გარეთ მყოფი მეგობრებისთვის საჩუქარს ვამზადებ.
– რა? ხომ არ გაგიჟებულხარ? ამას არ გააკეთებ!!!
– არა. ჩვენი მეგობრებისთვის უბრალოდ პატარა შხაპის გაკეთებას ვაპირებ. წყალი თბილია და მოეწონებათ.

ჰაჰაჰ! ჯანდაბა! ამის გაკეთებას სერიოზულად აპირებდა. ძლივს დავამშვიდე. ასეთ რამეს ამბობდა: “ჩემი ბიჭუნას შეწუხება უნდა შეწყვიტონ. მე მათ გაკვეთილს ჩავუტარებ!”

აი, ჩემი ბებია. ახლა გესმის?

ბავშვობაში ვარჯიშებზე ყოველდღე ის მომყვებოდა ავტობუსით. რა თქმა უნდა, ბევრი ფული არ გვქონდა და რაღაც რომ მეჭამა, პოპკორნს ამზადებდა ხოლმე. ზოგჯერ კი თეთრ პურს ნაჭერს მოაჭრიდა და შუაში შაქარს მოაყრიდა. ეს იყო მაშინ ჩვენი ძირითადი საჭმელი. ეს იყო, რისი საშუალებაც გვქონდა, მაგრამ ზოგჯერ ამ უბრალო საკვებს საუკეთესო გემო აქვს. ასე არ არის? მით უფრო მაშინ, როდესაც მშიერი ხარ. იმ პოპკორნს მართლაც ღვთიური გემო ჰქონდა.

რას აკეთებდა ბებია, როდესაც ვარჯიშზე მიმიყვანდა? ლამაზ კაფეში ჯდებოდა და ჩაის სვამდა? არა, ის იქვე ჩერდებოდა და საათობით უყურებდა ჩემს ვარჯიშს.

ყველაზე სასაცილო კი ის იყო, რომ ბებია ჩემს სახელს სწორად ვერასდროს ამბობდა. ის მუდამ “ადირანოს” მეძახდა.

ვარჯიშზე ის სხვა ბიჭებს უყვიროდა: “ჰეი! ბურთი ადირანოს მიეცით! რას აკეთებ, ძვირფასო? მიეცი ბურთი ადირანოს!”

მე კი მისი დაწყნარება მიწევდა: “დამშვიდდი, ბებია. ასე ნუ ლაპარაკობ”.

შემდეგ ავტობუსით შინ ვბრუნდებოდით და ანალიზის კეთებაც იწყებოდა.

“ადირანო, ასე რატომ დარბიხარ? რატომ არ გადახვედი მეორე მხარეს? არ მესმის, რატომ არ დაარტყი, საყვარელო”.

ჰაჰაჰ! ის იყო მოურინიო მოურინიომდე.

ამ რუტინაში ვიყავით რვა წლის განმავლობაში. ყოველდღე, ერთად. ამას არასოდეს დავივიწყებ. არასოდეს, არასოდეს, არასოდეს. არც კი ვიცი, რამდენი საათი მაქვს ბებიასთან ერთად ავტობუსში გატარებული. ეს იყო ჩვენი მთელი ცხოვრება. როდისღა ვსწავლობდი? გასაკვირი არ არის, რომ მეხუთე კლასში სამჯერ ჩავრჩი.

ბებიამ სიცოხლე შესწირა, რათა ფეხბურთელი ვყოფილიყავი და ერთ დღესაც არსაიდან ეს ოცნება თითქმის დაგვენგრა.

15 წლის ვიყავი, “ფლამენგო” გუნდიდან ჩემს გამოშვებას აპირებდა. სერიოზულად. საქმე იმაში გახლდათ, რომ თავიდან მე მარცხენა მცველი ვიყავი და საკმაოდ სწრაფად ვიზრებოდი. ალბათ, ბევრი პოკორნის დამსახურება იყო. წარმოგიდგენიათ ადრიანო მარცხენა მცველად? წლის ბოლოს მწვრთნელებმა ყველა ბავშვი შეგვკრიბეს და ორ რიგად გაგვანაწილეს.

მარცხენა რიგი გუნდიდან გაშვებულია. მარჯვენა რიგი რჩება.

ჩემი განაწილების ჯერი მოვიდა. მე მარცხენა რიგისკენ მიმითითეს. ნახვამდის.

როდესაც რიგისკენ მივემართებოდი, ღვთის წყალობით, ერთ-ერთმა მწვრთნელმა დაიძახა: “არა, არა. ადრიანო ჯერჯერობით ჩვენთან რჩება”.

დაუჯერებელია, არა? როდესაც ღმერთის ხელი ჩვენს ცხოვრებაში ერევა, ამის ახსნა შეუძლებელია.

ვიცოდი, რომ საქმე გადარჩენაზე იყო. როდესაც პოზიცია შემიცვალეს და წინ წამწიეს, ვხვდებოდი, რომ ეს ჩემი უკანასკნელი შანსი იყო.

მე ვიბრძოლე. ყველა მოვისროლე, ვინც წინ აღმიდგა.

სხვა საქმეა, რომ ეს უცხოებს არ ესმით. თავდამსხმელი რბოლაში არ არის. როდესაც ბურთი შენამდე მოდის და წინ ორი დიდი ცენტრალური მცველი გყავს, რომლებიც შენი მოკვლისთვის მზად არიან, ამას რბოლა არ ჰქვია.

ეს არის ბრძოლა. ეს არის ქუჩური ბრძოლა.

რისი გაკეთება შემეძლო? მე ჩემ წინ მდგარი ყველა ლაწირაკი მოვიშორე!

მადლობა ღმერთს, “ფლამენგომ” თავდამსხმელად შემინარჩუნა. ორიოდე წელიწადში კი, 17 წლის ასაკში, პირველ გუნდში ვარჯიშის შანსიც მივიღე, მაგრამ ახლა უკვე ზრდასრული მამაკაცების წინააღმდეგ მიწევდა თამაში. ისინი თავიანთი ოჯახების შესანახად თამაშობენ. ეს სულ სხვა დონეა. მე ყველასთვის უნდა დამემტკიცებინა, რომ მათ ჩემი დაჩაგვრა არ შეეძლოთ. არასდროს დავივიწყებ ერთ ეპიზოდს: 11 11-ზე ვთამაშობდით, ბურთი წინ და უკან დაგორავდა. არაფერი ხდებოდა. უცებ ბურთი საჯარიმოში მივიღე. თითქოს ციდან ჩამოვარდა. მცველები მომვარდნენ, მე ისინი მოვიშორე. შემოვტრიალდი და ჩემ წინ მდგარი კარი დავინახე. ბურთი მარცხენა ფეხზე მქონდა და კი იცი, რასაც ასეთ დროს დავაპირებდი, ძმაო.

ვერც კი ავხსნი. თითქოს ღმერთმა სამოთხიდან თითი ჩამოსწია და ბუცს შეეხო. თვალები დავხუჭე და რაც ძალი და ღონე მქონდა დავარტყი.

ბახ!!!

ბურთი ძელს მოხვდა და ჰაერში ჩიტივით აფრინდა.

ღმერთს გეფიცები, ბურთმა მოედნის ცენტრამდე იფრინა. არ გეხუმრები. ყველას ვუყურებდი სახეზე, ფეხბურთელებს, მწვრთნელებს, ყველას.

თითქოს ისინი ფიქრობდნენ: “ო, ჯანდაბა, აი ეს არის ბიჭი!”

მე მადლობას ვუხდიდი ზეციურ მამას ამ საჩუქრისთვის.

რამდენიმე თვეში ეროვნულ ნაკრებში გამომიძახეს. ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა. მაშინ მშობლებთან ერთად ჯერ კიდევ ფაველაში ვცხოვრობდი. როდესაც ტელევიზორში გაფართოებული შემადგენლობა გამოაცხადეს, ძილბურანში ვიყავი.

ოთახში დედაჩემი შემოვიდა ყვირილით: “ადრიანო! ადრიანო! შვილო! ნაკრებში გამოგიძახეს. ღმერთო ჩემო!”

ვხვრინავდი.

– ნაკრებში გამოგიძახეს! ღმერთო ჩემო!
– რა? მეხუმრები?

წამოვჯექი და ტელევიზორში ჩემი სახელი დავინახე.

18 წლის ვარ, ფაველაში ვცხოვრობ. როგორ უნდა იფიქრო, რომ აქ ღმერთი არ ურევია? ჩემი ისტორია არავითარ ლოგიკურ აზრს არ ექვემდებარება.

ერთი წლის შემდეგ მილანის “ინტერში” გადავედი და ხალხმა “იმპერატორი” შემარქვა.

ამას როგორ ახსნი? გეუბნები, ღმერთის ხელი ურევია”.


გაგრძელება იხილეთ ხვალ.

ადრიანო – გზა იმპერატორობიდან ჯურღმულში ცხოვრებამდე

არცთუ ისე დიდი ხნის წინ, ადრიანო მსოფლიოს ერთ-ერთ საუკეთესო თავდამსხმელად ითვლებოდა. ის მარცხენა ფეხით უძლიერესად ურტყამდა, გოლეადორობის ალღომ კი უდიდეს ფორვარდად ჩამოაყალიბა. თუმცა, მის განვითარებას ხელს პირადი პრობლემები უშლიდა.

ალკოჰოლიზმმა, წონის პრობლემებმა და მამამისის გარდაცვალებამ (44 წლის ასაკში) სერია ა-ს 4-გზის გამარჯვებულის ცხოვრება ძირეულად შეცვალა.

ბოლოს მასზე ის გავიგეთ, რომ ადრიანომ “მაიამისთან” გააფორმა კონტრაქტი, რომელიც აშშ-ს მეორე ლიგაში ასპარეზობს. 2016 წლის იანვარში გაფორმებული კონტრაქტის მიუხედავად, მისი დებიუტი ამერიკულ კლუბში ჯერაც არ შემდგარა.

ახლა კი ვიგებთ, რომ ის ბრაზილიის ერთ-ერთ ყველაზე საშიშ რაიონში, ფაველებში ცხოვრობს.

ადრიანოზე საუბრისას, მისმა ექს-პარტნიორმა ჟოანა მაჩადომ განაცხადა: ” მას ყველაფერი ჰქონდა, რათა ბედნიერი ყოფილიყო – ფული, მშვენიერი ოჯახი, მაგრამ ის თავს ნორმალურად მხოლოდ მაშინ გრძნობს, როდესაც ფაველებშია.

მას უყვარს ფაველებში ფეხშიშველა სიარული და ბავშვებთან ერთად ფრანებით თამაში. ეს ერთადერთი ადგილია, სადაც ის L’Imperatore (“იმპერატორი”) აღარ არის.”

ძანეტი: “ადრიანოს “ახალ რონალდოდ” ქცევა შეეძლო, მაგრამ ამ ამბავმა ყველაფერი შეცვალა”

მილანის “ინტერის” ვიცე-პრეზიდენტმა ხავიერ ძანეტიმ კლუბის ყოფილი თავდამსხმელის, ადრიანოს შესახებ ისაუბრა. ბრაზილიელი ფეხბურთელი მსოფლიოს ერთ-ერთ ყველაზე პერსპექტიულ მოთამაშედ ითვლებოდა, თუმცა, საბოლოო ჯამში, მან საკუთარი ნიჭის რეალიზება ვერ მოახერხა.

“როდესაც ადრიანო “ინტერში” მოვიდა, მაშინვე ყველანი მივხვდით, რაოდენ ძლიერი ფეხბურთელი დავიმატეთ. ვფიქრობდი, რომ მას “ახალ რონალდოდ” ქცევა შეეძლო, ადრიანოს ამისთვის ყველაფერი ჰქონდა. ბრაზილიელი გაჭირვებაში გაიზარდა, რასაც ძალიან განვიცდიდი. მან უამრავი პრობლემა გამოიარა. ასეთი ადამიანები დიდი თანხის მიღების შემდეგ მალევე იკარგებიან. ყოველი ვარჯიშის შემდეგ ადრიანოს ვეკითხებოდი, თუ რას აპირებდა იმ დღის განმავლობაში, რადგან მეშინოდა, რომ იგი უსიამოვნებებში გაეხვეოდა.

ადრიანოს ჰყავდა მამა, რომელიც მას დიდ ყურადღებას აქცევდა, თუმცა შემდეგ უბედურება დატრიალდა: სატელეფონო საუბრისას ადრიანოს აცნობეს, რომ მამა გარდაეცვალა. მან ყურმილი მოისროლა, ტირილი და ყვირილი დაიწყო… კლუბის პრეზიდენტი მასიმო მორატი და ჩვენ ყველანი მას მუდმივად მხარს ვუჭერდით. როდესაც ადრიანო ბურთს იტანდა, ხელებს ზეცისკენ აღმართავდა ხოლმე, ამით გოლს მამას უძღვნიდა. მე და ივან კორდობა მის გამხნევებას ვცდილობდით. ვეუბნებოდით, რომ იგი ზლატან იბრაჰიმოვიჩისა და რონალდოს დონეს უახლოვდებოდა და შესაძლებელი იყო, მათთვის ეჯობნა კიდეც. მიუხედავად ჩვენი მცდელობისა, დეპრესიიდან ადრიანოს გამოყვანა ვერ შევძელით”, – ციტირებს ადრიანოს სიტყვებს 90min.

შეგახსენებთ, რომ იანვარში 34 წლის ადრიანო “მაიამი იუნაიტედს” შეუერთდა და კლუბის აქციათა 40 პროცენტის მფლობელიც გახდა.

 

ადრიანომ ფეხბურთელის კარიერა განაახლა

ცნობილმა ბრაზილიელმა თავდამსხმელმა ადრიანომ ფეხბურთელის კარიერა განაახლა. სამხრეთ ამერიკელი აშშ-ში ითამაშებს. 33 წლის ფორვარდმა კონტრაქტი აშშ-ს მეოთხე დივიზიონის კლუბ „მაიამი იუნაიტედთან“ გააფორმა.

ბოლო წლებში ბრაზილიის ნაკრების ყოფილ თავდამსხმელს, რომელსაც ეროვნული ნაკრების რიგებში 48 მატჩში 27 გოლი აქვს გატანილი, ბოლო დროს დისციპლინის პრობლემები ჰქონდა, რის გამო ის ვერც ერთ კლუბს მოერგო. ადრიანოს ბოლო კლუბი „ატლეტიკო პარანაენსე“ იყო, რომლის შემადგენლობაში ის 2014 წელს გამოდიოდა.

ლიონელ მესიმ არც ადრიანო დაინდო (ვიდეო)

ინტერნეტ-სივრცეში გავრცელდა ვიდეო, რომელშიც აღბეჭდილია, თუ რა გაუკეთა ლიონელ მესიმ ვარჯიშზე ადრიანოს.

„ბარსელონამ“ ადრიანოს გახანგრძივება შესთავაზა

კატალონიის „ბარსელონას“ ხელმძღვანელობამ მცველ ადრიანოს ამჟამინდელი კონტრაქტის გახანგრძლივება შესთავაზა. ახალი ხელშეკრულებას მხარეები სამი წლით მოაწერენ ხელს.

როგორც ესპანური გამოცემა „El Mundo Deportivo“ წერს, ფეხბურთელის შენარჩნება თავის რიგებში გუნდის მთავარ მწვრთნელს ლუის ენრიკეს სურს.

წინა კვირას გავრცელებული ცნობით, ადრიანოს შეძენით „რომა“ დაინტერესდა.

შეგახსენებთ, რომ ბრაზილიელი „ბარსაში“ 2010 წლიდან თამაშობს.

ადრიანოს „ბარსელონას“ დატოვება სურს

„ბარსელონას“ მცველს ადრიანოს კატალონიური კლუბის დატოვება სურს. ყოველ შემთხვევაში, ამის შესახებ მისმა აგენტმა განაცხადა.

„ჩემს კლიენტს „ბარსელონაში“ მოსწონს. მწვრთნელებთან და თანაგუნდელებთან მას კარგი ურთიერთბა აქვს. პრობლემა მხოლოდ იმაში გამოიხარება, რომ ადრიანოს მეტი სათამაშო დროის მიღება სურს“, – განაცხადა ფეხბურთელის წარმომადგენელმა.

შეგახსენებთ, რომ ადრიანო „ბარსელონაში“ 2010 წლიდან თამაშობს.

ადრიანო მორიგ სკანდალში გაეხვა

ბრაზილიის ნაკრების ყოფილი თავდამსხმელი ადრიანო თავისას არ იშლის.

ბრაზილიელმა ფეხბურთელმა გასული წლის ბოლოს ფრანგულ “ავრთან” კონტრაქტი გააფორმა, თუმცა, როგორ ჩანს, ფეხბურთში ადრიანოს დაბრუნება მაინც არ მოხდება. მიზეზი კვლავ მისი ახირებებია.

33 წლის ბრაზილიელი თავდამსხმელი სამშობლოში დაბრუნდა და მორიგ სკანდალში გაეხვა.

ბრაზილიური გაზეთი “ექსტრა” წერს, რომ პარასკევი ღამე ადრიანომ კოპაკაბანას ბორდელში 18 მეძავთან ერთად გაატარა. ბორდელის მენეჯერი ამბობს, რომ ერთი კლიენტისგან ასეთი მაღალი მოთხოვნა ჯერ არასდროს მიუღია. შესაბამისად, ბორდელი სხვა კლიენტებისთვის ჩაიკეტა, ადრიანომ კი იმ დაწესებულებაში დრო დილამდე გაატარა. ბრაზილიელ ფეხბურთელს თან ნაღდი ფულის სახით 60 ათასი ბრაზილიური რეალი ჰქონდა.

წყაროს ცნობით, ადრიანომ მომსახურებაში დაახლოებით 18 ათასი ევრო გადაიხადა.

 

ყველაზე მსუქანი ფეხბურთელები

ჯემი პოლოკი

3PVrAXx1

 

ანდერსონი

Anderson

 

მიდო

B65K_nTCIAElCWj

 

სტივ მანკნულტი

BlSzrfxIcAMkbBb

 

რონალდო

CHFubP6 (1)

 

ადრიანო

Gksz6Yg

 

მაიკლ ჯონსონი

Johnson-Weight

 

ჰატემ ბენ არფა

nufcfans_hatem_ben_arfa_newcastle_united_1

 

ლენდონ დონოვანი

OtzLHeA

 

ნილ შიფერლი

oZO2Ugl

 

ენდი რიდი

TFJ1vVY

 

ილკაი გიუნდოგანი

v7lFfcc

 

ნევილ საუთჰოლი

VzEXZ00

დანი ალვეში ნეიმარსა და ადრიანოს ცეკვას ასწავლის (ვიდეო)

ინტერნეტ-სივრცეში გავრცელდა ვიდეო, რომელშიც აღბეჭდილია, თუ როგორ მხიარულობენ “ბარსელონას” ბრაზილიელი ფეხბურთელები ვარჯიშზე.

ადრიანო გამართლდა

ბრაზილის ნაკრების ყოფილი თავდამსხმელი ადრიანო, რომელსაც ნარკომოვაჭრეებისთვის დახმარების გაწევა ედებოდა ბრალად, გამართლდა.

ზოგიერთი წყაროს ცნობით, ბრაზილიელ ფეხბურთელს 25-წლიანი პატიმრობა ემუქრებოდა.

ბრალდების მტკიცებით, 2007 წელს ადრიანომ მოტოციკლი შეიძინა, რომელიც ერთ-ერთ ცნობილ ნარკოდილერს გადასცა. მოტოციკლი დილერის დედაზე დაარეგისტრირეს. აღნიშნულ მოტოციკლს რიო დე ჟანეიროში მომხმარებელთათვის ნარკოტიკის მისაწოდებლად და ნარკობიზნების სხვადასხვა გარიგებებისთვისა და ოპერაციებისთვის იყენებდნენ.

სასამართლომ ადრიანო უდანაშაულოდ ცნო.

“ვიცოდი, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა. პატიოსანი ადამიან ვარ, გადასახადებს ვიხდი და ჩემი ფესვებით ვამაყობ”, – ციტირებს ბრაზილიური პრესა ადრიანოს სიტყვებს.