გუშინ ბორის პაიჭაძის სახელობის სტადიონზე ბოლო დროს ჩამოყალიბებული ტრადიცია გაგრძელდა: სერბების წინააღმდეგაც კარგად დავიწყეთ, არატრადიციული სწრაფი გოლიც კი გავიტანეთ და მაინც დავმარცხდით (1:3). ამ “რაღაცაზე” (“რაღაცა” იმიტომ, რომ ამდენწლიანი საშინელი ასპარეზობის შემდეგ, ამას “წარუმატებლობა”, “განადგურება” ან სხვა რამ უკვე აღარ ჰქვია) ყურადღებას დიდად არ გავამახვილებ და ყელში ამოსული შედეგის გამომწვევ ფაქტორებზე სხვა სტატიაში გესაუბრებით. მინდა, იმაზე გითხრათ მოკლედ, რაც ჟურნალისტებს შერეულ ზონაში (სადაც ფეხბურთელებმა აუცილებლად უნდა გამოიარონ და შეაფასონ ჩატარებული შეხვედრა) გადაგვხდა თავს.
თამაში დასრულდა, მატჩის მიმოხილვას ტრადიციული სათაური დავაწერეთ და “უმუღამოდ” ჩავედით აღნიშნულ ზონაში. დავიკავეთ ადგილები იმ ბარიკატებთან, რომლებით გაკეთებულ დერეფანშიც ფეხბურთელებს უნდა გამოევლოთ. დაახლოებით, ნახევარი საათი ვიცდიდით. არავინ გამოჩენილა.
საბოლოოდ, ჯერ სათადარიგო შემადგენლობის ფეხბურთელებმა დაიწყეს გამოსვლა. ხაზს ვუსვამ, რომ ბარიკადებით დერეფნის გავლა როგორც ძირითადის, ასევე სათადარიგო მოთამაშის ვალდებულებაა. აბზაცის დასაწყისში ნახსენებმა სპორტსმენებმა ეს არ გააკეთეს და მოკლე გზით ავიდნენ ავტობუსში. ამას დიდი ყურადღება არ მივაქციეთ, რადგან მათ მაინც არ უთამაშიათ.
ყველაზე მთავარი მაშინ დაიწყო, როცა ისეთი ფეხბურთელები გამოვიდნენ, როგორებიც კვირკველია, კვეკვესკირი, ყაზაიშვილი და სხვები არიან. ზოგს არც კი გამოუხედავს! თითქოს, 10:0 მოვიგეთ, რაღაა სალაპარაკო ჩვენს საოცარ თამაშზეო, ისე გაარღვიეს ბარიერები და ავტობუსში ავიდნენ.
გასნაკუთრებით, ყურადღებას გავამახვილებ ჯაბა კანკავაზე, რომელოც საქართველოს ნაკრების ნამდვილად ღირსეული კაპიტანია, თუმცა ეს გუშინდელი საქციელით ვერ დაამტკიცა. კაპიტანი ნაკრების წინამძღოლი და მისი სახეა და ასი შეხვედრიდან ასივე 100:0 რომ წააგოს გუნდმა, მეასე მატჩის მერე ღირსეულად უნდა დადგეს და, სხვა თუ ვერ საუბრობს, თვითონ შეაფასოს ნაკრების გამოსვლა, თავისი არმიის სახელით ისაუბროს. მანაც ორ ბარიკადს შორის გაიარა, ამან გაგვაოცა და დავუძახეთ: “ჯაბა, ჯაბა, ჯაბა, კაპიტანი ხარ, შენ მაინც თქვი რამე, კარგი რა!” კანკავამ რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა, გაგვცდა, მოიხედა (არ შეჩერებულა), გაგვიღიმა და უარი გვითხრა. გაბრაზებულები დაგვტოვა.
წერილს მაინც პოზიტიურად დავასრულებ. ცოტათი გვიან გამოვიდა გურამ კაშია – მოედანზე მებრძოლი, ჟურნალისტებთან და ოფოციალურ სიტუაციაშიც ღირსეულად მომქცევი ადამიანი! პირადად მე, უკვე 5 წელია ამ ადამიანს ნაკრების მატჩების შემდეგ ვხვდები და არასდროს მახოვს, თუნდაც უღირსი განადგურებების შემდეგაც კი, ჩვენს წინ არ გაჩერებულიყოს და არ ესაუბროს. მისი ნელი ნაბიჯები, ჩვენ წინ შედგომა, ერთი ჩასუნთქვა-ამოსუნთქვა და დამაჯრებელად საუბარი კარგ და ცუდ მხარეებზე, მის ღირსეულობაზე მეტყველებს!
არ უნდა გამომრჩეს კაჭარავა, გუშინდელ მატჩში ჩვენი ნაკრების მხრიდან ერთადერთი გოლის ავტორი. ნიკა ცოტა დაბნეული გამოვიდა, აქამდე ხშირად არ უწევდა კომენტარის გაკეთება, გაგვიღიმა და თავაწეულმა გაანალიზა ყველა შეცდომა, ბოლოს პოზიტიურზეც გაამახვილა ყურადღება.
იმედი მაქვს, ეს წერილი ოდნავადაც მაინც დააფიქრებს ჩვენს მოთამაშეებს მათ საქციელზე. მოედანზე ღირსეულად იქცევიან და ნურც ჩვენთან მოიქცევიან სხვანაირად.
