იტალიის ეროვნული ნაკრებისა და მილანის “ინტერის” ყოფილმა ფეხბურთელმა, მარკო მატერაციმ ჟურნალ FourFourTwo-ს დახმარებით გულშემატკივრების კითხვებს უპასუხა.
გთავაზობთ 2011 წელს ჩაწერილ ინტერვიუს, რომელიც ჟურნალის ოფიციალურ ვებ-გვერდზე გამოქვეყნდა.
– 2001 წელს, “პერუჯას” მაისურით იტალიის სერია A-ში 12 გოლი გაიტანეთ. რას ფიქრობდნენ ამ დროს თქვენი გუნდის თავდამსხმელები?
– ჩემი თანაგუნდელებს ეს ფაქტი არ აბრაზებდათ, რადგან გოლები იმისათვის გამქონდა, რომ გუნდი წარმატებული ყოფილიყო. თუმცა, ყველაზე მნიშვნელოვანი გოლი 2006 წელს, მსოფლიოს ჩემპიონატის ფინალში გავიტანე.
– მართალია, რომ კარიერის დასაწყისში ნახევარმცველი იყავით? ეს ხომ არ არის იმის მიზეზი, რომ მცველად ყოფნის დროს ბევრი გოლი გაგქონდათ?
– კარიერა თავდამსხმელის პოზიაზე დავიწყე. გოლის გატანა ყოველთვის მომწონდა. ვფიქრობ, ამან მცველობის პერიოდში ჩემი გოლების რაოდენობაზე გავლენა მოახდინა.
– “ევერტონში” ჩატარებულ 27 მატჩში მოედნიდან სამჯერ გაგაძევეს. გქონდათ თუ არა იმის სურვილი, რომ ამ კლუბში კიდევ უფრო დიდი ხნით დარჩენილიყავით?
– წითელი ბარათი სამჯერ მიჩვენეს, თუმცა აქედან ერთი უსამართლოთ მივიღე. 1998-99 წლების სეზონში, პრემიერ ლიგაში ცოტა მატჩი ჩავატარე, თუმცა ეს, გარკვეულწილად, კარგიც იყო, რადგან იტალიაში გამგზავრების საშუალება მეძლეოდა. უოლტერ სმიტი კარგი მწვრთნელი იყო, მას უცხოელი ფეხბურთელების კარგად ესმოდა, ამიტომ როცა დისკვალიფიკაციას ვიღებდი, შემეძლო, ცოტა ხნით იტალიაში დავბრუნებულიყავი. შესაბამისად, ყოველ თვეში ერთ კვირას შინ ვატარებდი. პრემიერ ლიგაში თამაშით დიდი გამოცდილება მივიღე.
– თქვენ ლეჩეში დაიბადეთ, პერუჯაში კი ბევრი წელი გაატარეთ. როგორ შეადარებდით ამ ქალაქებს ლივერპულს?
– რა შემიძლია ვთქვა? ინგლისში მხოლოდ ერთი ქალაქია – ლონდონი, თუმცა ლივერპულშიც კარგად ვცხოვრობდი. იქ ბევრს ვერაფერს გააკეთებდით, თუმცა მშვენიერი ხალხი ცხოვრობდა. ქალაქის ნომერ პირველი გუნდის – “ევერტონის” ფანები კი შესანიშნავები იყვნენ.
– ვინ იყო ფიზიკურად, ყველაზე ძლიერი თავდამსხმელი, ვის წინააღმდეგაც გითამაშიათ? ვიერი თუ შირერი?
– ბატისტუტა. ვიერი და შირერი მას ჰგვანან. ბობო ვიერის ჩემი კარიერის ხუთ საუკეთესო თავდამსხმელს შორის შევიყვანდი. გამიმართლა, რომ ბევრ დიდებულ ფეხბურთელთან ერთად ვითამაშე. ასევე, გამოვარჩევდი რონალდოს, ეტოოსა და ტოტის. როცა ბატისტუტა იტალიაში ჩამოვიდა, მისი არავის სჯეროდა, ხოლო როცა აქაურობა დატოვა, ნამდვილი ფენომენის სახელით გააცილეს. ბატისტუტა ტანკივით იყო და ნებისმიერი პოზიციიდან, ორივე ფეხით შეეძლო დარტყმა. როცა მის წინააღმდეგ თამაშობდი, მოდუნების უფლება არ გქონდა.
– როდესაც მოურინიომ “ინტერი” დატოვა, ეს ძალიან განიცადეთ. როგორი ურთიერთობა გქონდათ მასთან?
– ძალიან გაბრაზებული ვიყავი. ვიცოდი, რომ მის გარეშე ტიტულების მოგება გაგვიჭირდებოდა. 110 პროცენტით მჯერა, ჟოზე რომ ჩვენთან დარჩენილიყო, უეფას სუპერთასსაც მოვიგებდით და სკუდეტოსაც.
– ადრე, აღნიშნეთ, რომ ერიკ კანტონასთან შეხვედრა თქვენი ოცნება იყო. რით დაიმსახურა მან თქვენგან ამხელა პატივისცემა?
– კანტონა მე მგავს – ის ნამდვილი მამაკაცია. ყოველთვის იმას ამბობს, რასაც ფიქრობ. ის სისტემას უპირისპირდება – არა მხოლოდ ფეხბურთში. კანტონა ყველასაგან განსხვავდება. ის პირადი ინტერესების გამო, ჩუმად არასოდეს არის.
– მსოფლიოს 2006 წლის ჩემპიონატის ფინალში გოლი გაიტანეთ, შემდეგ კი პენალტების სერიაში დარტყმა ზუსტად შეასრულეთ. მიუხედავად ამისა, თქვენი გვარის ხსენებაზე, ყველას თქვენსა და ზიდანს შორის მომხდარი ინციდენტი ახსენდება. გაღიზიანებთ თუ არა ეს ყოველივე?
– ჩემთვის, ზიდანთან მომხდარი ინციდენტი დახურული საკითხია. როდესაც მადრიდის “რეალი” მილანში იყო, მოურინიოს სანახავად სასტუმროში წავედი. ავტოსადგომზე ზიდანი შემხვდა, ჩვენ ერთმანეთს ხელი ჩამოვართვით. ამის შემდეგ, ზინედინმა ერთ-ერთ ინტერვიუში განაცხადა, რომ მან მე ვერ მიცნო. ეს როგორ უნდა მომხდარიყო? არ ვიცი. თუმცა, მე მას ყოველთვის ვიცნობ, რადგან ის თავის გუნდს წაგებაში “დაეხმარა”. ამ ინციდენტის მონაწილე მე და კანტონა რომ ვყოფილიყავით, მატჩის დასრულების შემდეგ ლუდს ერთად დავლევდით.
– რამდენიმე თვის წინ, განაცხადეთ, რომ რობერტო მანჩინიმ სათადარიგოთა სკამზე ყოფნა გასწავლათ. ეს რას ნიშნავს?
– მასწავლა? ერთადერთი, რაც მან გააკეთა ის იყო, რომ სათადარიგოთა სკამზე დამსვა! მას ჩემი არ სჯეროდა, ამიტომ “მილანში” გადასვლასთან ახლოს ვიყავი. სათადარიგოთა რიგებში ყოფნით მუნდიალზე იტალიის ნაკრების შემადგენლობაში ვერ მოვხვდებოდი. “ინტერთან” ოთხწლიანი კონტრაქტი მაკავშირებდა, “როსონერისთან” კი 6-თვიან იჯარას თითქმის დავთანხმდი. საბედნიეროდ, იტალიის ნაკრების მთავარ მწვრთნელთან, მარჩელო ლიპისთან ვისაუბრე, მან კი აზრი შემაცვლევინა.
FourFourTwo, 2011 წელი
